Θα μας τρελάνει η "Αυγή"

[pankan]

Με δύο πρόσφατα άρθρα-αναδημοσιεύσεις της Κορίνας Βασιλοπούλου, η εφημερίδα Αυγή ασχολείται με την ορειβασία και μεταφέρει ευθέως ή πλαγίως την άποψη ότι οι παραδοσιακές μορφές ορειβασίας καθώς και οι φωνές για την προστασία της φύσης, δεν είναι τίποτα άλλο από ελιτίστικες εκφράσεις μιας καταρρέουσας άρχουσας τάξης.
Για να το στηρίξει αυτό παραθέτει από σοβιετικού τύπου τσιτάτα της εποχής του ψυχρού πολέμου, μέχρι απίστευτες συγκρίσεις ακτιβιστών (όπως ήταν κάποτε ο Πιέρ Αλέν) με τη σύγχρονη πραγματικότητα της εμπορευματικοποίσης των βουνών και του ελεύθερου χρόνου μας, που στη πατρίδα μας ξεκινάει από τους δρόμους στη Βερλίγκα ή από τα χιονοδρομικά σε κάθε κορφούλα, και φτάνει μέχρι τα φράγματα στον Αώο και σε κάθε ποτάμι, ποταμάκι ή και ρυάκι ακόμη.
Συγκρίνει πονηρά τα ασύγκριτα. Δηλαδή τη σημερινή αναζήτηση μιας ατομικότητας μέσα στην ισοπεδωτική μονοτονία της εμπορευματικοποίησης των πάντων, με την ανάγκη για μαζικούς αγώνες που πρεσβεύει η Αριστερά.
Παραθέτει πραγματικά γεγονότα και από αυτά βγάζει εντελώς αυθαίρετα συμπεράσματα προσπαθώντας να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι το διακύβευμα σήμερα δεν είναι απλά θεωρητικό, αλλά είναι ή ίδια η προστασία της φύσης και η σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με αυτή.

Αντιλαμβάνομαι ότι τα άρθρα είναι αναδημοσεύσεις. Αλλά αφού δημοσιεύονται ασχολίαστα δικαιούμαι να υποθέσω ότι υιοθετούνται πλήρως από την δημοσιογράφο και την εφημερίδα.
Θα ήθελα μόνο να συμπληρώσω ότι τα ανιστόρητα αυτά κείμενα που επιτίθενται με τον πιο απίστευτο τρόπο (από τα αριστερά) απέναντι σε όποιον είναι αντίθετος στην εμπορευματικοποίηση της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και τον ελεύθερο χρόνο του, και την με κάθε τρόπο οικονομική εκμετάλλευση του ορεινού περιβάλλοντος, ταιριάζουν περισσότερο σε φυλάδιο της ΤΕΡΝΑ και όχι σε μια εφημερίδα της Αριστεράς.

Διαβάστε τα ολόκληρα. Παραθέτω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα.


Το εντελβάις και η πάλη των τάξεων στις Άλπεις
Του Tobias Scheidegger
Βασιλοπούλου Κορίνα, Αυγή 06.01.2015

http://www.avgi.gr/article/5190858/to-e ... tis-alpeis

Η τέχνη τού να σκαρφαλώνεις στα βουνά εφευρέθηκε από τους αριστοκράτες και παρέμεινε προνόμιο των πλούσιων τάξεων μέχρι την εμφάνιση της αθλητικής αναρρίχησης, τη δεκαετία του '80.
...
Οι άσπιλες λευκές κορυφές όπου φυτρώνει το εντελβάις είναι απρόσιτες για το νοσηρό γκρίζο των πόλεων και των εργατικών τους τάξεων
...
οι κάτοικοι των βουνών συμπληρώνουν το πενιχρό τους εισόδημα πουλώντας στους τουρίστες μπουκέτα τα οποία μαζεύουν από τα γύρω μέρη.
...
Οι προστάτες της χλωρίδας των Άλπεων διεκδικούσαν μια αντίληψη περί φύσης η οποία ήταν στενά συνδεδεμένη με την ταξική οπτική. Αδιάφοροι απέναντι στις συνθήκες διαβίωσης των τοπικών πληθυσμών, ...οι πλούσιοι ορειβάτες των πόλεων απογύμνωναν το φαινόμενο από την κοινωνική του διάσταση. Σύμφωνα με το δικό τους πνεύμα, οι ορεσίβιοι ήταν απλά κάτι άξεστοι φιλάργυροι και τυφλοί απέναντι στις ομορφιές της φύσης. Παραδόξως, οι ελίτ αρνούνταν με αυτό τον τρόπο στους ντόπιους το δικαίωμα χρήσης σε έναν χώρο στον οποίο εκείνες οι ίδιες προσέδωσαν πρώτες αξία - συμβολική στην αρχή, κατόπιν και οικονομική.
...
H φιλοδοξία των αλπινιστών να οικειοποιηθούν τη χρήση και τις "αξίες" του βουνού εγγράφεται στο πλαίσιο μιας ταξικής πάλης, η οποία γίνεται όλο και πιο σκληρή καθ' όλη τη διάρκεια των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Στο στόχαστρό της δεν βρίσκεται πια μόνο ο λαουτζίκος των ορεινών περιοχών, σιγά σιγά ο όγκος των Άλπεων γίνεται επίσης το πεδίο ενός κατ' ανάθεση πολέμου ανάμεσα στην μπουρζουαζία των πόλεων και το προλεταριάτο στο σύνολό του.
Το γεγονός ότι ολοένα ευρύτερες κατηγορίες του πληθυσμού -συμπεριλαμβανομένων και των εργατών- ανακαλύπτουν τις χαρές του βουνού συνιστά μείζονα πηγή δυσαρέσκειας για τους αλπινιστές.
Στο συντηρητικό αυτό περιβάλλον, την εμφάνιση του μαζικού τουρισμού την αντιλαμβάνονται όχι μόνο ως κίνδυνο για τη χλωρίδα, αλλά, κυρίως, ως πλήγμα στα δικά τους προνόμια.
...
Οι οργανώσεις των αλπινιστών, οι οποίοι ορθώνονται ως πατέρες προστάτες της φύσης, διεκδικούν κατά κύριο λόγο τη διατήρηση του μονοπωλίου τους στο δικό τους πεδίο παιχνιδιού.
...
Οι διαμαρτυρίες τους φανερώνουν μια ελάχιστα συγκεκαλυμμένη περιφρόνηση απέναντι στις λαϊκές μάζες. Μαρτυρούν τη νοοτροπία μιας μπουρζουαζίας η οποία ανησυχεί για τα προνόμιά της μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον που εκδημοκρατίζεται. Η άγρια επίθεση που εξαπολύει για την προστασία της πολιτικής και πολιτισμικής της ηγεμονίας δεν διεξάγεται μόνο στα εργοστάσια και στους δρόμους των επικέντρων του καπιταλισμού. Μεταφέρεται επίσης και στα εξιδανικευμένα εδάφη της ορεινής φύσης, όπου το εντελβάις, εν αγνοία του και για μεγάλο χρονικό διάστημα, γίνεται ένας συμβολικός φορέας της πάλης των τάξεων.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Πώς η αναρρίχηση έγινε σπορ
Jean-Paul Walch
Βασιλοπούλου Κορίνα, Αυγή 06.01.2015

http://www.avgi.gr/article/5190870/pos- ... egine-spor

Το συλλογικό φαντασιακό αρέσκεται στο να συνδέει την ανάβαση στα όρη με την υπέρβαση του εαυτού, τις μεγάλες αναρριχήσεις με τον ηρωισμό. Αναμφίβολα διότι οι αλπινιστές προσπάθησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να δώσουν αυτή την εικόνα για τον εαυτό τους
....
Από το 1948 και μετά ωστόσο, κάποιοι αρχίζουν να αμφισβητούν τη συγκεκριμένη οπτική. Το περιοδικό "Tourisme et travail", το οποίο πρόσκειται στη Γενική Εργατική Συνομοσπονδία (CGT), καταγγέλλει τον ελιτισμό μιας πρακτικής η οποία "ξεχειλίζει από τον υπέρμετρο ατομικισμό των περισσότερων οπαδών της. Μας λένε για 'απάτητες κορυφές', 'μοναξιά', 'μακριά από εκεί κάτω', 'εκεί ψηλά, μόνος μες στο φως' ή ακόμα: 'πιο κοντά στον Θεό'. Κατά βάθος όμως, θέλουν να 'μείνουν μόνοι τους'".4
...
Στο βιβλίο "Alpinisme et compétition" που δημοσιεύει την επόμενη χρονιά, ο Πιερ Αλέν (ένας από τους ορειβάτες που κάνουν εξάσκηση στο δάσος του Φοντενεμπλό) υπερασπίζεται την αναρρίχηση ως αυτόνομο άθλημα: "Δεν πηγαίνουμε και σκαρφαλώνουμε στο Φοντενεμπλό μόνο εν όψει των ορειβατικών αγώνων, αλλά κυρίως γιατί κάνουμε ένα παιχνίδι που μας συναρπάζει αυτό καθεαυτό".5
...
Η Αθλητική και Γυμναστική Ομοσπονδία Εργασίας (FSGT) -προσκείμενη στο Κομμουνιστικό Κόμμα- καθιερώνει το 1953 μια "ειδικότητα περί βουνού" με στόχο να "κατεβάσει τον αλπινισμό στην κατηγορία ενός αθλήματος όπως όλα τα άλλα" και με τον τρόπο αυτό "να καταστρέψει κάτι που μάλλον θα πρέπει να ονομάζεται κοινωνικοπολιτισμικό προϊόν".6 Και εγένετο ο εργατικός αλπινισμός με το σύνθημα: "Eγώ προπορεύομαι στην αναρρίχηση κι εγώ ορίζω τις διαδρομές που κάνω". Υιοθετεί για δικό του λογαριασμό την προσέγγιση των "ασυνόδευτων", οι οποίοι από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα έθεταν ως στόχο να γίνουν αυτόνομοι και υπεύθυνοι, σε αντίθεση με τους Βρετανούς πρωτοπόρους που πλήρωναν οδηγούς για να γράψουν τα ονόματά τους στις υψηλές κορυφές των Άλπεων.
...
Η συνομοσπονδία είναι βέβαιη γι' αυτό: ο εκδημοκρατισμός των ορεινών αθλημάτων περνά μέσα από την "καθιέρωση της αναρρίχησης ως άθλημα"

[Γιάννης Τζίμας]

Αντιλαμβάνομαι -γιατί έχω διαβάσει το αφιέρωμα και με ξένισε- ότι είναι τουλάχιστον παρωχημένο. Δηλαδή αναφέρεται σε καταστάσεις που μάλλον ίσχυαν σε μεγάλο βαθμό, κάποιες δεκαετίες πριν. Σίγουρα όχι σήμερα που ακόμη και στη χώρα μας η ορειβασία σ' όλες της τις εκφάνσεις έχει απλωθεί πολύ ευρύτερα από τον παλιό στενό κύκλο και το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος απασχολεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Άλλο θέμα αν στο όνομα της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης οι κυβερνώντες επιχειρούν να σαρώσουν την όποια περιβαλλοντική αντίσταση υπάρχει ακόμα, θυσία στο βωμό μιας υποτιθέμενης ανύπαρκτης ανάπτυξης.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως η έγκυρη Monde Diplomatique -από την οποία έγινε η αναδημοσίευση- εμφανίζεται τόσο εκτός τόπου και χρόνου και τι σόι αρθρογράφοι τα έχουν γράψει...


_______________
Η Γνώση Απελευθερώνει

[ndimensi]

Ενδιαφέροντα και τα δύο άρθρα για την ιστορική ανασκόπηση που κάνουν την περίοδο που η ορειβασία έκανε τα πρώτα της βήματα.
Ωστόσο, που το πάνε οι αρθογράφοι; Ή γιατί δεν αναφέρουν την άποψή τους; Εξάλλου αυτή είναι η δουλειά τους...

[pankan]

Ακόμη και ως ιστορκή ανασκόπηση είναι για τα μπάζα. Σιγά μην ήταν η ορειβασία προνόμιο των πλούσιων τάξεων μέχρι τη δεκαετία του 80.
Και τα δύο άρθρα είναι γεμάτα ανακρίβειες και αυθαίρετα συμπεράσματα.
Αλλά αυτό είναι το λιγώτερο. Στο κάτω κάτω χεστήκαμε για τις ανακρίβειες. Μήπως είναι ο πρώτος δημοσιογράφος που δημοσεύει ανακρίβειες και λάθη για την ορειβασία;
Αλλά εδώ το πράγμα διαφέρει. Ένα τέτοιο κείμενο δημοσιευμένο στην Ελλάδα, στη τρέχουσα συγκυρία, πολύ εύκολα οδηγεί σε αντιστοιχήσεις και συνειρμούς.
Γιατί μη μου πείτε ότι δεν πάει κατευθείαν το μυαλό του αναγνώστη στους "κακόμοιρους" κάτοικους (πχ) της Αράχωβας που "συμπληρώνουν το πενιχρό τους εισόδημα πουλώντας στους τουρίστες" οικόπεδα στο Λιβάδι.
Ή στην ανάπτυξη που θα φέρει στους εξαθλιωμένους κατοίκους των βουνών μας ένα μεταλλείο χρυσού ή βωξίτη, ένα χιονοδρομικό, ένα φράγμα στο ποτάμι, η ελεύθερη εκτός σχεδίου οικοδόμηση, κλπ κλπ.
Μια ανάπτυξη στην οποία αυτοί που είναι αντίθετοι, δεν είναι τίποτα άλλο από λούμπεν μπουρζουάδες.
Να μη μιλήσω που αναφέρει πονηρά την ακτιβίστικη περίοδο του Πιέρ Αλεν και τον εισοδισμό του ψυχρού πολέμου, για να υποστηρίξει ότι μόνο μέσα από τους αγώνες αναρρίχησης (πρωταθλητισμός-επαγγελματισμός-σπόνσορες-τυποποίηση) ήρθε επιτέλους και στην ορειβασία ο ποθούμενος εκδημοκρατισμός. Γιατί μέχρι νάρθουν οι αγώνες, με τα βουνά φαίνεται ότι ασχολιόντουσαν μόνο οι διεφθαρμένοι μεγαλοαστοί .

[ndimensi]

Στο πρώτο μισό του άρθρου για την ιστορία με το εντελβάις, αν κατάλαβα σωστά, περιγράφεται η προσπάθεια καθιέρωσης ενός συμβόλου όχι μόνο για τις Άλπεις, αλλά μιας ολόκληρης χώρας. Ιστορικά, όταν η σύσταση των εθνών ολοκληρώθηκε, αναζητήθηκαν μεταξύ άλλων και σύμβολα που θα ήταν μοναδικά για κάθε κράτος και θα ενίσχυαν την εθνική του ταυτότητα.
Η "λευκή κυρία", ταίριαξε πολύ καλά στην ιστορία των Ελβετών, τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι. Το θέμα είναι ότι το συγκεκριμένο άρθρο, έχει σκοπό να περάσει ένα διαφορετικό μήνυμα;

[ndimensi]

Γιατί μη μου πείτε ότι δεν πάει κατευθείαν το μυαλό του αναγνώστη στους "κακόμοιρους" κάτοικους (πχ) της Αράχωβας που "συμπληρώνουν το πενιχρό τους εισόδημα πουλώντας στους τουρίστες" οικόπεδα στο Λιβάδι.
Ή στην ανάπτυξη που θα φέρει στους εξαθλιωμένους κατοίκους των βουνών μας ένα μεταλλείο χρυσού ή βωξίτη, ένα χιονοδρομικό, ένα φράγμα στο ποτάμι, η ελεύθερη εκτός σχεδίου οικοδόμηση, κλπ κλπ.
Μια ανάπτυξη στην οποία αυτοί που είναι αντίθετοι, δεν είναι τίποτα άλλο από λούμπεν μπουρζουάδες.
Να μη μιλήσω που αναφέρει πονηρά την ακτιβίστικη περίοδο του Πιέρ Αλεν και τον εισοδισμό του ψυχρού πολέμου, για να υποστηρίξει ότι μόνο μέσα από τους αγώνες αναρρίχησης (πρωταθλητισμός-επαγγελματισμός-σπόνσορες-τυποποίηση) ήρθε επιτέλους και στην ορειβασία ο ποθούμενος εκδημοκρατισμός. Γιατί μέχρι νάρθουν οι αγώνες, με τα βουνά φαίνεται ότι ασχολιόντουσαν μόνο οι διεφθαρμένοι μεγαλοαστοί .

Για αυτό ακριβώς κάτι δεν κολλάει στα δύο άρθρα. Προσωπικά τα βρίσκω ενδιαφέροντα γιατί παρουσιάζουν μια πλευρά της ιστορίας της ορειβασίας, η οποία πατάει πιθανόν σε αρκετά σημεία στην πραγματικότητα. Ωστόσο, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι έχουμε να κάνουμε με μία μονόπλευρη προσέγγιση του θέματος.
Το παραπάνω σχόλιο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ενσωματωμένο σε ένα από τα δύο άρθρα.