Γκαμήλα...η βουνίσια ελληνική γοητεία

[ALPHAKAPPA]

Μετρώντας πόσες καμπούρες έχει μια Γκαμήλα...
...που σημαίνει ότι στα πλαίσια της κορωνοποίησης της λογικής (όλοι άρρωστοι είμαστε κ ασυμπτωματικοί), αρχές Ιούνη έριξα πέτρα οπίσω μου και τράβηξα ύποπτα προς τα ορεινά ψυχοκαθαρτήρια της Γκαμήλας να βρω γιατρειά
Ο σπινθήρας άναψε πριν 12 χρόνια όταν σε διάσχιση συλλόγου με πήγανε στον Πλόσκο. Εδώ είναι λέει η κορφή, ένα επίπεδο μέρος στην άκρη πάνω απ τις ορθοπλαγιές. “Οχι ρε παιδιά εκείνα τα βράχια πιο πέρα είναι ψηλότερα” τους είπα. “Αυτά δεν ανεβαινονται”….μου είπαν. Πήγα τότε να δω, πετάχθηκα στην προκορφή και είδα ΤΟΝ ξεκομένο Πύργο. Ένα χάσμα κάθετο με χώριζε, βράχια σπασμένα θεόσαθρα.
Και να πως σου μπαίνει ο διάολος και σου κολλάει στο μυαλό ...δι πρότζεκτ : Πως να γίνει να ξεκινήσω από Κόνιτσα να ψιλοσκαρφαλώσω Λάπατο να κάνω όλη την κορυφογραμμή του έως το ΚΤΦ Αστράκας, μετά να συνεχίσω στην πλαγιά της κορυφογραμμής του Πλόσκου να διασχίσω όλους τους Πύργους του να φτάσω μετά Γκαμήλα και ουφ...να συνεχίσω λέει όλη την κορυφογραμμή προς Καρτερό, Μεγάλα Λιθάρια προς διάσελο Τσούκας Ρόσσας και μετά –αμάν με ούφωσες ρε φίλε- να πιάσω από κει το μυστήριο χτένι προς Γκούρα.
Δηλαδή να κάνω ΟΛΟ το τείχος των κορφών από Κόνιτσα έως πάνω απ το Σκαμνέλλι...και να επιστρέψω Κόνιτσα εν ευθέτω χρόνω
Τουτέστιν εξερευνητική ορειβασία περιπέτειας - τροφή για σκέψη με παραγωγή και κατανάλωση αδρεναλίνης. Το σχέδιο ήταν ως εξής : 1μέρα από Αθήνα στο Σκαμνέλλι. Από κει θα ανέβαινα στην πηγή της Γκούρας να αφήσω εξοπλισμό (σκηνή τρόφιμα γκαζάκι διάφορα) ώστε να μην τα κουβαλάω όλα στην πλάτη μου από την αρχή. (Μάθετε να φτιάχνετε ελαφρύ σακίδιο παίδες...είναι πολύ σημαντικό πράγμα, ειδικά όσο μεγαλώνουμε).
Θα κοιμόμουνα κάπου στο Σκαμνέλλι και την επομένη χαράματα θα τράβαγα προς Κόνιτσα από τον δρόμο του Βρυσοχωρίου προς Παλιοσέλι.
2η μέρα από κει θα ανέβαινα από το εξαιρετικό μονοπάτι της Κερασιάς μέχρι τις υπόρειες των ορθοπλαγιών του Λάπατου. Εκεί θα ψαχνα να βρω κάποιο λούκι να με πάει ασανσέρ στην κορυφογραμμή. Θα την διέσχιζα μέχρι ΚΤΦ Αστράκας και κατόπιν αφού γέμιζα τα παγούρια στην Ρωμιόβρυση, θα την έπεφτα για ύπνο σε κάποια από τις καλύβες στου Τσουμάνη
Την επομένη 3η μέρα θα ανέβαινα Πλόσκο κάνοντας όλην την κορυφογραμμή και διασχίζοντας τον κατά μήκος με κατάληξη Γκαμήλα. Συνέχεια στην κορυφογραμμή έως διάσελο Ρόσσας και πέσιμο στην πηγή Γκούρας να πάρω τα αφημένα, γεμίσω νερά και να την πέσω κάπου εκεί
Το άλλο πρωί, 4η μέρα να μαζέψω άπαντα και να ροβολήσω πάλι προς διάσελο Ρόσσας, να αφήσω τα περισσότερα και ελαφρύς να πιάσω το μυστήριο χτένι προς τα πίσω έως την κορφή Γκούρα. Μετά να κατέβω από την μεγάλη σάρα πάλι προς το μέρος που είχα κοιμηθεί και να ξαναανέβω στο διάσελο, να πάρω τα αφημένα να κατέβω Λούτσα Κάτσανου Σιαδι μύγας έως Μονή Στομίου για να κοιμηθώ.
Και την τελευταία 5η μέρα να φτάσω Κόνιτσα – πεδίο βολής όπου και ξεκίνησα στην αρχή και να επιστρέψω Αθήνα
ΟΛΑ αυτά ήταν μια ιδανική περίπτωση που συνειδητά ήξερα ότι δύσκολα θα μου καθότανε
Διότι κάτι η κλιματική αλλαγή (απρόβλεπτες καταστάσεις με τον καιρό), κάτι το εκεί μικροκλίμα, κάτι με μικροπροβλήματα υγείας, κάτι το εξευρενητικό της απόπειρας με τα σχετικά του, κάτι το light της υπόθεσης , η μη γνώση των δυσκολιών.... όπως και να το σκεφτείς το πράγμα ήτο κάπως παράτολμον
Οπότε στέκεσαι απέναντι απ την λογική σου και αναμετριέσαι...
Μη τα πολυλογώ, τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και την 1η μέρα ανέβηκα πηγή Γκούρας “σερπάροντας”, άφησα πράγματα και επέστρεψα Σκαμνέλλι. Εκεί βρήκα “δωμάτιο” στο ήσυχο ξωκκλήσι του Πρ. Ηλία δίπλα στον έρημο δρόμο.
Καλοκοιμήθηκα και την επομένη χαράματα στον πολύ χάλια δρόμο (μια περιπέτεια από μόνος του) για Βρυσοχώρι – Παλιοσέλι – Κόνιτσα - πάρκινγκ πριν το πεδίο βολής.
Kαιρός καλός...λίγα σύννεφα. Ξεκίνησα από τα 450μ υψόμετρο με 13kg σακίδιο και τρόφιμα για 3 μέρες. Το μονοπάτι της Κερασιάς εξαιρετικό με καλή σήμανση… το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εφτασα βάση ορθοπλαγιών Λάπατου βρήκα ψάχνοντας την σκάλα Φαρμάκη και έπεσα στο 1ο λούκι. Μπερκέτι, στεγνό, φαινόταν να πηγαίνει τραίνο στα πάνω. Μπήκα στην γραμμή του, μέτριας κλίσης, βατό μεν στα κάτω αλλά όσο ψήλωνε χάλαγε. Δεν κοβότανε με κάθετα αλλά γινόταν χωμάτινο με τρίματα. Ήθελε ιδιαίτερη τεχνική “γατζώματος” στα πλευρά του. Κάπου Τοπικό ψιλοσκαρφάλωμα. Χιονισμένο σχηματισμενο θα ήτανε τέλειο. 400 μέτρα υψομετρική με έβγαλε κορυφογραμμή χωρίς παρατράγουδα. Μετά εύκολα προς τις κορφές του Λάπατου/Κουτσομήτρου και στο κλειστό ΚΤΦ της Αστράκας. Πέσιμο στη ρωμιόβρυση, γέμισμα νερά και καθαριότητα πλύσιμο. Καλύβες Τσουμάνη, η μια καλή στεγανή χωρις ποντίκια με στρώμα αφρολέξ...χώθηκα.
Με το σούρουπο όλα έκλεισαν και το σκηνικό άλλαξε θυελλωδώς.
Έριξα τον ‘ύπνο της στάνης’ ενώ έξω χαλασμός, βροχή και αέρας. Το επόμενο πρωί όλα μίζερα. Μπίχλα και αντάρα, δηλαδή την κάτσαμε την βάρκα
Αποκλεισμένος στην καλύβα για ένα 24ωρο μέτραγα λεπτά και δευτερόλεπτα.
Την επόμενη μέρα το πρωί κάπως καθάρισε. Ολα έξω τα χόρτα παπαριασμένα, η ξερόλουτσα ξαναγέμισε.
Τράβηξα για ρωμιόβρυση, πήρα νερά και βουρ για Πλόσκο. Πριν την πεζοπορική κορφή έκανα δεξιά για τους Πύργους. Το χάσμα προς τον κεντρικό Πύργο φαινόταν ζόρικο. Χωρίς εξοπλισμό (δεν είχα τίποτα μαζί μου από υλικά-σχοινί κλπ.) άρχισα να ψάχνω τον τρόπο όσο ακόμα είχα ορατότητα. Βρήκα δεξιά ένα ετοιμόρροπο λούκι...ήθελε ραπέλ. Νέχτ πλάν : καταρρίχηση από περάσματα αγριόγιδων ακολουθώντας τα ίχνη τους. Σαν ferrata χωρίς συρματόσχοινο. Χαμήλωμα στο πλάι μέχρι μια μικροσπηλιά στην βάση του προαναφερθέντος ετοιμόρροπου λουκιού. Τραβέρσαρα προς τα εκεί και σε λίγα λεπτά από ανατολικά πατούσα την κορφή του Πλόσκου. Ότι πιο σαθρό έχω συναντήσει στην χώρα. Όλα σπασμένα και στο φέυγα. Συνέχισα στο μπουρδουκλωμένο χτένι μέχρι τον λαιμό της Γκαμήλας και σε λίγο πατούσα την κορφή της. Ο καιρός κράταγε οπότε πήρα παραμάσχαλα τις κορφές ανεβοκατεβαίνοντας. Πέρασμα Καρτερού στεγνό, κορφή Καρτερού, Μεγάλα Λιθάρια έως διάσελο Τσούκα Ρόσσας : μια ευχάριστη “δυναμική”πεζοπορία με φοβερή θέα στα λούκια του τείχους. Ψιχάλιζε που και που, τίποτα το ιδιαίτερο. Κατέβηκα πηγή Γκούρας, πήρα τα αφημένα και γύρισα να στήσω σκηνή στα πεσμένα λιθάρια στην βάση της μεγάλης σάρας της κορφής της Γκούρας. Μαγείρεμα - μάσα - ύπνος. Το επόμενο πρωί μάζεμα και στα πάνω στο διάσελο Τσούκα Ρόσσας. Άφημα εκεί τα μισά πράγματα και πάνω για το άγνωστο χτένι προς Γκούρα. 1η κορφή και πάνω σε εύκολη κόψη. Πιο μετά το πράγμα σαθροβράχωνε με ενδιαφέροντες σχηματισμούς σε μπλόκ Πύργων. Γοητευτικό παιχνίδι με σλάλομ σε πλάκες και κομμάτια φέτες. Έφτασα στο “crux” έναν μεγάλο Πύργο με χαμήλωμα σε λαιμό στα πριν. Απέναντι στα δεξιά του υπήρχε ένα φαρδύ γυριστό λούκι χωρίς να δείχνει την έξοδο. Στα άλλα ήθελε σκαρφάλωμα. Κατέβηκα από δεξιά, λίγο καταρρίχηση και μπήκα στο λούκι πάνω σε ίχνη αγριόγιδων. Σε dt χρόνο ήμουν στην κορφή. Συνέχισα σε εύκολο πεδίο έφτασα σε λαιμό και μετά μέχρι την κορφή της Γκούρας με παίξιμο σε χτενισμένα βράχια τύπου εύκολου σκράμπλινγκ. Επιστροφή στον λαιμό και κατάβαση από την μεγάλη σάρα στα πεσμένα λιθάρια κάτω στις λάκκες. Ανέβηκα πάλι προς το διάσελο, μάζεμα τα αφημένα και βουρ για λούτσα Κάτσανου ενώ οι ουρανοί έκλεισαν και άρχισε ψιλόβροχο. Τρεχάλα στην κατηφόρα και κατευθείαν τον ανήφορο για σιάδι Μύγας ενώ η βροχή δυνάμωνε. Στο σιάδι το πράμα ησύχασε...και συνέχισα για Μονή Στομίου χωρίς προβλήματα. Στήσιμο εκεί σκηνής, λουκουμάκι καφές και παρέα με έναν εκεί Κονιτσιώτη μέχρι να βραδιάσει. Το επόμενο πρωί κατέβηκα Κόνιτσα στο πεδίο βολής στο όχημα για να επιστρέψω καθαγιασμένος στην τρέλα της Αθήνας.

https://drive.google.com/drive/folders/ ... sp=sharing

[nektaman]

..έχεις τόσο δυνατές αναμνήσεις και συ παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια έτσι ??.....η επαφή με το βουνό και με την φύση γενικότερα μας χαράζει με "σημάδια" που δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ. Κάποιες φορές είναι τόσο έντονες οι θύμισες που κάθομαι, παρέα με την ρακί και γράφω στο χαρτί ,καλή ώρα όπως και εσύ τώρα και μένω άναυδος όταν συνειδητοποιώ πως αν και πέρασανε τόσα χρόνια απο τότε θυμάμαι την εξόρμηση απο την αρχή μεχρι το τέλος με την κάθε λεπτομέρεια της..να είμαστε πάντα καλά, μέχρι τέλος...πάντα ψηλά !!

[ALPHAKAPPA]

nektaman... sorry που άφησα "ξεκρέμαστη" την απάντησή σου καθώς μετέφερα την αρχική μου ανάρτηση της διάσχισης Σμόλικα-Γκαμήλας στην ενότητα : Β.Πίνδος (το θεώρησα σωστότερο).
Και για να μην μείνει ...απογοητευμένη η Τύμφη στην εδώ ενότητα, την "αποζημίωσα" δημοσιεύοντας μια πρόσφατη διάσχιση που έκανα όλων (σχεδόν) των κορυφογραμμών της