Στο Τραγονόρος (περίπου)

[lekat]

Μόνιμο πρόβλημα με την παρουσίαση ορειβατικών διαδρομών είναι οι φωτογραφίες. Εμφανίζουν μια πραγματικότητα που στο πεδίο είναι διαφορετική. Κάθε "χορταράς", όπως εγώ, μπορεί να εμφανίσει πέντε πλάνα που να δείχνουν ένα δύσκολο πεδίο που δήθεν ανεβήκαμε. Θεωρώ την εξήγηση αναγκαία καθώς η διαδρομή για την οποία γράφω σήμερα είναι απλά μια βόλτα κι όμως οι φωτό μπορούν να δημιουργήσουν εντύπωση πως πρόκειται για κάτι άλλο.

Το Τραγονόρος έχει δυο κορφές, μία στα 2449 και μία στα 2456. Η πρόσβαση σ' αυτό είναι από διάφορες μεριές. Τόχουμε πλησιάσει και από τις Καρούτες και από το Λευκαδίτη.
Και τις δυό φορές το κάναμε με πρόσβαση ΙΧ ως την βάση του. Ηδη αυτό σημαίνει ότι στα 2449 ανεβαίνεις από τα 2200 (χοντρικά) δηλαδή τη μισή ανάβαση της Χούνης στην Πάρνηθα.
Αφού τελειώνουμε με τον μύθο πάμε στο δια ταύτα:
Βρεθήκαμε στη περιοχή μ' αφορμή μια εκδήλωση για τη μάχη στις Καρούτες όπου ο ΕΛΑΣ τσάκισε το τάγμα των Ναζί που είχε κάψει το Δίστομο. Η εκδήλωση ήταν την Κυριακή και το βράδυ του Σαββάτου υπήρχε στο πρόγραμμα ένα γλέντι. Οπότε το πρωινό του Σαββάτου για να καλύψουμε το κενό, ένας 55άρης με Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, ένας 58άρης με μόνιμη άγνοια κινδύνου, ένας 24χρονος Γ' μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού που μόλις είχε ξεμπαρκάρει κι ένας 18άρης που ήθελε να μάθει πως είναι η ζωή στην επαρχία καθώς πρόκειται να ζήσει εκεί τα επόμενα 4 χρόνια του, πιάσαμε να ανέβουμε μ' ένα "σουμπαρού" στη κορυφογραμμή ανάμεσα Λιδωρίκi - Συκιά. Η πρόσβαση λίγο πρίν το Λευκαδίτη (οι ορειβάτες ανεβαίνουν απο κεί με τα πόδια). Για καλή μας τύχη μόλις μια μπουλντόζα είχε κάνει τον δασικό "γιαλί" για να μπορούν οι πέντε στάνες που είναι στα ψηλά να κατεβάζουν γρήγορα το γάλα κάτω. Σ' ένα τεταρτάκι είχαμε πιάσει τον λατομικό δρόμο που έρχεται από τον κάμπο της Καρούτας. Ενα τέταρτο αργότερα έχουμε ανταλλάξει καλημέρες με τον Γιάννη που έχει τη στάνη στη Γριά Στρούγκα και λίγο μετά είμαστε στο τέλος του δρόμου στο δυτικό αντέρισμα της 2449. Δεύτερη παρένθεση: Δυό από τους 4 εχουν ακροφοβία, οπότε αποκλείεται η πορεία ακριβώς στη κόψη. Το πέρνουμε στο πλάι. Αλλά κι εκεί πρέπει να κρατήσουμε απόσταση από ένα κοπάδι που όπως μετρήσαμε αργότερα έχει 19 σκυλιά και κινείται εκείνη την ώρα χωρίς τσοπάνο. Στο ενδιάμεσο προς την κορφή βγάζουμε και τις εντυπωσιακές φωτό στα γκρέμια. Στο 2449 το δίλημα ωμό: "Ελα, ρε, πάμε λίγο πιο πέρα, να δίπλα είναι η Πυραμίδα" (ο άγνοια κινδύνου). "Ως εδώ, έχουμε δυο παιδιά μαζί, ο καιρός κλείνει, θέλουμε δυό ώρες ως την Πυραμίδα, άρα 5 ως την επιστροφή στο χωριό". Οι μικροί "ό,τι πείτε εσείς", δηλαδή "να γυρίζουμε". Οπότε επιστροφή. Κοντά δυό χιλιόμετρα το πήγαινε έλα. Ωραία ήτανε, αλλά δεν ήταν και κάποιο κατόρθωμα. Περισσότερη προσπάθεια χρειάστηκε ό,τι ακολούθησε στο γλέντι που κράτησε ως τις 5 το πρωί της Κυριακής.
Το βουνό τόχουμε στο πλάνο καιρό τώρα. Το προσσεγγίζουμε σαν τους ερωτευμένους που φοβούνται τη χιλοπίτα. Αγάλι αγάλι να γίνει η αγουρίδα μέλι. Εχουμε έναν Γράμμο ενδιάμεσα μέχρι να ξαναβρεθούμε εκεί. Και τότε θα σας δόσουμε μια ορειβατική περιγραφή...

υγ: νομίζω ότι καλύτερη περίοδος γι αυτή τη διαδρομή ως την Πυραμίδα είναι Μαη μήνα (τα "πράματα" είναι μεγάλο πρόβλημα εκεί πάνω).
φωτό εδώ: https://plus.google.com/photos/10986004 ... banner=pwa

[nektaman]

όμορφα πράγματα, μπράβο..σας εύχομαι ολοένα περισσότερη επαφή με το βουνό και λιγότερη με την πόλη...

[ndimensi]

Ωραία η περιγραφή σου από την εξόρμησή σας!