Μονοπάτι Καραγιάννη - Χαράδρα Ρεκάς με τον ΠΟΑ (11-13/04/14)

[Γιάννης Τζίμας]

Στο πλαίσιο του προγράμματος του ΠΟΑ πραγματοποιήθηκε η ανάβαση με χειμερινές συνθήκες στο Μονοπάτι Καραγιάννη από Συκιά και στη συνέχεια η διάσχιση της Γκιώνας μέχρι τη Βίνιανη. Υπήρξε αναβολή μιας εβδομάδας λόγω καιρικών συνθηκών και τελικά ο καιρός μας ευνόησε.

Παρασκευή 11/04: ξεκινάμε στις 17:20 από Αθήνα 12μελής ομάδα της οποίας είχα την τιμή να τεθώ επικεφαλής μαζί με τον Νικόλα Α. Φθάνουμε στη Συκιά (700 m) κατά τις 22:30 όπου μας περιμένει μια καλή μακαρονάδα στο μαγαζάκι του Βασίλη Μπ. Μετά ύπνος στρωματσάδα σε αίθουσα του σχολείου που φιλόξενα μας παραχώρησαν οι ντόπιοι.

Σάββατο 12/04: αρχίζουμε την πεζοπορία κατα τις 07:00 στο μονοπάτι του Λαζορέματος και σε καμιά ωρίτσα έχουμε φτάσει στο μικρό σκαρφάλωμα (1150 m), με το οποίο ξεκινάει το μονοπάτι Καραγιάννη. Εκεί αποκαλύπτεται ότι έχουμε ξεχάσει τα κλειδιά του καταφυγίου στο πούλμαν! Κινητοποίηση, αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων και τελικά ο Νικόλας επιστρέφει τρέχοντας στη Συκιά για να φέρει τα κλειδιά και οι υπόλοιποι τουρτουρίζουμε μια ώρα και πλέον στο πρωινή σκιά της ορθοπλαγιάς.
Ο Νικόλας επιστρέφει και γρήγορα κάνουμε το πρώτο σκαρφάλωμα (με λίγη χρήση σκοινιού) και αμέσως μετά το εκτεθειμένο πέρασμα. Συνεχίζουμε σε πιο εύκολο πεδίο, οι κλίσεις όμως είναι μεγάλες και επίπονες (η μέση κλίση του μονοπατιού είναι της τάξης των 30°). Υπάρχει πυκνή σήμανση που μας οδηγεί πότε σε άνοδο και πότε σε τραβέρσες. Δουλεύουμε τα μπατόν αλλά συχνά βάζουμε και τα χέρια σε κάποια μικρά περάσματα.
Γύρω στα 1700 m το δάσος τελειώνει και εμφανίζεται το χιόνι. Σε λίγο οι κλίσεις αυξάνουν και το χιόνι γίνεται αρκετά σκληρό, οπότε βγαίνουν πιολέ, κραμπόν, κράνη και για μικρό διάστημα και το σκοινί. Όσο κερδίζουμε ύψος, βλέπουμε καλύτερα απέναντί μας το πανόραμα των Βαρδουσίων ανάμεσα από τα θεόρατα βράχια στα οποία ελισσόμαστε.
Κάνουμε και 2-3 μικρές στάσεις για λίγο νερό και κάτι να μασήσουμε, ενώ ο ήλιος έχει ανέβει και μας χτυπάει κατακέφαλα. Βιαζόμαστε πλέον να φτάσουμε στην έξοδο, όπου βγαίνουμε αρκετά καταπονημένοι, δεν αφήνουμε όμως την ευκαιρία να κάνουμε και την κύρια κορυφή Πυραμίδα (2508 m). Είναι όμορφα, είμαστε σε μια από τις 4-5 ψηλότερες κορυφές της χώρας και το απολαμβάνουμε χαζεύοντας και φωτογραφίζοντας. Έχουμε ανέβει μια υψομετρική διαφορά γύρω στα 1800 m και μας έχει πάρει κάπου 7 ώρες ανάβασης συν 1,5 ώρα καθυστέρησης λόγω των κλειδιών.
Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε την κορυφή και κατηφορίζουμε πότε σε χιόνι και πότε σε στεγνό μέχρι το χαρακτηριστικό διάσελο. Εκεί κόβουμε δεξιά και ροβολάμε προς το καταφύγιο του ΠΟΑ (1750 m) που φαίνεται από μακριά. Κατά τις 18:00 έχουμε φτάσει όλοι κι αφού χαιρόμαστε για λίγο τον τελευταίο ήλιο -η νύχτα προβλέπεται παγερή-, αρχίζουν οι ετοιμασίες.
Κάποιοι διεκδικούν την ειδίκευση στο άναμμα της σόμπας και του τζακιού, άλλοι ασχολούνται με την κουζίνα (τσάι, ζυμαρικά και λουκάνικα στο τζάκι) και άλλοι με τους κοιτώνες. Το βράδυ κυλάει χαλαρά τρώγοντας και συζητώντας ποικιλία θεμάτων με προεξάρχοντα πάντα τα ορειβατικά και τα ...σπηλαιολογικά.

Κυριακή 13/04: Μετά από ένα γρήγορο καφέ και κολατσιό φεύγουμε κατά τις 08:30 και πιάνουμε καλογραμμένο μονοπάτι για να μπούμε στη χαράδρα της Ρεκάς. Υπήρξε για δεκαετίες η βασική πρόσβαση στη Γκιώνα και ο λόγος που φτιάχτηκε το καταφύγιο (γύρω στο 1960) στη συγκεκριμένη θέση. Απ’ όταν όμως ανοίχτηκαν οι δασικοί δρόμοι από τη μεριά της Καλοσκοπής (Κουκουβίστας) η πρόσβαση έγινε συντομότερη από εκεί –ιδιαίτερα τη στεγνή περίοδο- και λιγόστεψαν οι επισκέψεις στο καταφύγιο. Δεν παύει όμως να αποτελεί το μοναδικό ορεινό καταφύγιο της Γκιώνας.
Υπάρχει αραιή συννεφιά που κάνει πιο άνετη την πορεία μας στα χαμηλά υψόμετρα. Μπαίνουμε σιγά - σιγά κατηφορίζοντας στη χαράδρα και κινούμαστε εναλλάξ στην αριστερή και τη δεξιά πλευρά της. Τα βράχινα τοιχώματα -ιδιαίτερα της δεξιάς πλευράς- υψώνονται απότομα και εντυπωσιακά, τόσο που κάποιοι αρχίζουν να ονειρεύονται πιθανές αναρριχητικές διαδρομές.
Στα μισά περίπου της διαδρομής η χαράδρα σταδιακά ανοίγει και κινούμαστε πλέον μέσα στην κοίτη του ρέματος η οποία εδώ είναι αρκετά ομαλή, μέχρι που φτάνουμε στο όμορφο χωριουδάκι της Βίνιανης σε περίπου 4,5 ώρες. Κλείνουμε την εξόρμηση με ένα καλό αλλά σχετικά σύντομο τσιμπούσι στη Γραβιά και φτάνουμε κατά τις 20:00 στην Αθήνα.
Ευχαριστούμε τον ΠΟΑ για τη διοργάνωση, το Βασίλη στην Καλοσκοπή για την φιλοξενία, τον εξυπηρετικό οδηγό του πούλμαν και φυσικά όλους τους συμμετέχοντες για την άψογη συνεργασία. Προσωπικά ευχαριστώ τον Νικόλα που με αρκετό κόπο διόρθωσε το δικό μου λάθος σχετικά με τα κλειδιά του καταφυγίου.

https://www.flickr.com/photos/124393463 ... 4559297555


_________________
Η Γνώση Απελευθερώνει

[ndimensi]

Πολύ ωραία και απαιτητική διαδρομή!

[nektaman]

χορταστική διαδρομή και βέβαια πάντα πανέμορφη η Γκίωνα, μπράβο Γιάννη και παρέα, πάντα τέτοια....

[dimoschris]

Απίθανη διαδρομή.. Εμείς οι βόρειοι να δούμε πότε θα την κάνουμε, πάντα ψηλά και γερά..

[pankan]

Απίθανη διαδρομή.. Εμείς οι βόρειοι να δούμε πότε θα την κάνουμε, πάντα ψηλά και γερά..

Εσείς οι βόρειοι; Στη Λάρισα δεν μένεις; Πιο κοντά είναι η Λάρισα στη Γκιώνα από την Αθήνα. Άσε που ο μέσος Αθηναίος και μόνο για να βγει από την πόλη, θέλει πάνω από μισή ώρα οδήγημα