ΤΖΕΝΑ Γενάρης 1985 Η μοναδική αποτυχία

[ahiako]

-Κι όμως δεν ανεβήκαμε στη Τζένα!
Βλέπω στο καθρεφτάκι την κόρη μου να με κοιτά έκπληκτη.
-Δεν μπορέσαμε να ανεβούμε, Ράνια, δεν ήταν δυνατόν.
Αυτό δεν της αρέσει, δεν της αρέσει καθόλου!
Συνεχίζει να με κοιτά περιμένοντας.
-Είναι αλήθεια μπαμπά ότι χτύπησες το Θείο- Λ. ;
Αφήνω να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα προσέχοντας το δρόμο μπροστά μου. Πατώ κι άλλο το γκάζι. Προσπερνώ ένα δυο φορτηγά της δεξιάς λωρίδας και κοιτάζω στον καθρέφτη το αδύνατο κοριτσάκι στο πίσω κάθισμα. Πάντα απέφευγα τη συγκεκριμένη συζήτηση.
Σχεδόν τρέχαμε μέσα στο χειμωνιάτικο δάσος. Ναι τρέχαμε σαν τρελοί και το διασκεδάζαμε αφάνταστα! αρχίζω. Στην κεφαλή ο Λ. ακολουθούσε ένα αδιόρατο μονοπάτι μισοκρυμμένο σε πεσμένα κλαδιά και σάπια φύλλα. Μπροστά μου ο Α. έβγαζε από το στόμα του πυκνές τουλούπες αχνού. Πίσω τελευταίος ο Σκ, , το φιλαράκι από την Κοζάνη. Περάσαμε πολλές φορές πάνω από το ίδιο παγωμένο ποταμάκι. Σιγά- σιγά τα δένδρα άρχισαν να αραιώνουν και στάμπες από χιόνι άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους.
Βγήκαμε από το δάσος και σταθήκαμε στα γυμνά λαχανιασμένοι από την άσκοπη τρεχάλα.
Κοίταξα γύρω μου θαμπωμένος. Το χιόνι στα πόδια παγωμένο. Όλα φαίνονταν καταπληκτικά. Σαν σε καρτ ποστάλ. Μπλε ουρανός, τέτοιο μπλε δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου! Και χιόνι. Πολύ χιόνι.
-Παίξατε και χιονοπόλεμο μπαμπά; ρώτησε η μικρή.
-Όχι νεραϊδούλα. Πού καιρός για τέτοια.
-Το βράδυ χιόνισε σίγουρα, είπε ο Σ. πιάνοντας στα γαντοφορεμένα δάχτυλα λίγο φρέσκο χιόνι. Το φύσηξε δυνατά και αυτό διαλύθηκε σε χίλιες δροσοσταλίδες στον αέρα.
-Παγωμένο, συμπλήρωσε.
-Είμαστε αρκετά κάτω από το μηδέν , είπε ο Λ.
Μου φάνηκε ότι ήταν χαρούμενος . Τον ήξερα καλά το Λ. Όσο πιο δύσκολα τόσο καλύτερα!
Κοίταξα δεξιά μου ένα κατακαημένο πεύκο του βουνού, χτυπημένο από το χιονιά και την παγωνιά. Μοναχικό, με λειψά κλαριά, το τελευταίο δένδρο του δάσους. Από εδώ και πάνω μόνο χιόνι. Μπροστά μας υψωνόταν απότομα η Τζένα, επιβλητική, καταχιονισμένη και παγωμένη.
Ο Α. κατέβασε απότομα τη μάλλινη κουκούλα μέχρι το λαιμό. Είχε πάρει τρομακτική όψη, έμοιαζε με ληστή. Τον μιμήθηκα. Με αργές κινήσεις φόρεσα τα γυαλιά του χιονιού και όλα γύρω φάνηκαν σκούρα. Τόλμησα και έστρεψα το βλέμμα στον ήλιο. Μπορούσα πια να τον κοιτάξω άφοβα χωρίς να δακρύζω. Έμοιαζε άστρο που σκορπούσε φωτεινές ακτίνες σε ένα απόκοσμο μπλε περιβάλλον. Έλεγξα τις γκέτες μου, φόρεσα τα μάλλινα γάντια μου και πέρασα το λουρί από το πιολέ στο χέρι μου.
-Τι είναι το πιολέ μπαμπά.
-Ένα μπαστούνι σαν σφυρί που το καρφώνεις στο παγωμένο χιόνι.

Πιάνω αριστερή λωρίδα για να στρίψω για το σχολείο.
Η μικρή περιμένει τη συνέχεια υπομονετικά.
Η ανάβαση ήταν πολύ δύσκολη. Η κλίση πολύ μεγάλη. Ιδρώτας και αίμα. Καρφώναμε τα πιολέ στο παγωμένο χιόνι και προχωρούσαμε βήμα - βήμα.
Είμαι σίγουρος ότι η μικρή έχει πολλές απορίες αλλά όπως πάντα δεν ρωτά. Μόνο ακούει με προσοχή.
Σε μια στιγμή βγάζω τα γυαλιά και βλέπω τον Λ. Τρομάζω. Ήταν κάτασπρος σαν το γάλα.
-Κατέβασε τα γυαλιά σου, θα τυφλωθείς μου φωνάζει!
Ο ήλιος αστραποβολούσε πάνω στους πάγους. Όλα ήταν φωτισμένα με ένα ανελέητο σκληρό φως. Έβλεπα τον Α. αριστερά μου να προχωρά με δυσκολία. Κι εγώ αντιμετώπιζα αρκετά προβλήματα με την κουκούλα μου. Δεν μπορούσα να την συνηθίσω, με δυσκόλευε στην αναπνοή. Βύθισα πρώτα την αριστερή μου μπότα στο χιόνι και μετά τη δεξιά κάνοντας ένα βήμα. Και μετά άλλο ένα, κι άλλο μετά. Επιτάχυνα και πρόφτασα τον Σ. Του έκανα νόημα και του έδειξα ψηλά και λίγο δεξιά.
Να! Μπροστά μας επιτέλους η πρώτη κορφή. Πάνω της ο αέρας στροβίλιζε το χιόνι. Το σήκωνε ψηλά φτιάχνοντας τρελά σχήματα.
Φρενάρω. Άντε Ράνια σχολείο.
Η κόρη μου παίρνει την τσάντα της υπάκουα και βγαίνει από το MICRA.
…………………………………………………………………………………………Μεσημέρι μετά το σχόλασμα.
Πιάνω το τιμόνι, ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη και βάζω μπρος.
- Πότε χτύπησες το Θείο- Λ. μπαμπά; επιμένει η μικρή.
Ο καιρός Ράνια είχε αρχίσει να χαλάει. Σηκώθηκε αέρας που μας μαστίγωνε προσπαθώντας να μας ξεκολλήσει από την πλαγιά. Έπαιρνε κομμάτια χιόνια, σαν λευκή πούδρα και την ράντιζε πάνω μας. Άρχισε από τα βορειοδυτικά να «έρχεται καιρός». Το κρύο ήταν πολύ δυνατό. Ένοιωσα το σαγόνι μου να χτυπά και τα δόντια να τρίζουν.
-Φοβήθηκες μπαμπά;
-Ναι νεραϊδάκι. Για μια στιγμή φοβήθηκα.
Έπρεπε να καβαλήσουμε την πρώτη κορφή, να μείνουμε στον αυχένα και να φτάσουμε στη δεύτερη.
Αισθανόμουν τα δάχτυλά των χεριών μου παγωμένα. Χτύπησα δυνατά τις γαντοφορεμένες ράχες των χεριών μου πάνω στα πόδια μου. Αισθάνθηκα καλύτερα. Προσπάθησα να φωνάξω κάτι στον Σ. ακριβώς πίσω μου. Ένιωσα τα χείλη μου παγωμένα. Οι λέξεις βγήκαν παραμορφωμένες από το στόμα μου. Πόσο κρύο να έχει άραγε; αναρωτήθηκα.
Ο Α. άρχισε να ανεβαίνει μπροστά μου τα τελευταία μέτρα. Η κλίση ήταν μεγάλη και το χιόνι παγωμένο. Χτυπούσε με τις μύτες από τα άρβυλα για να ανοίξει πατήματα. Πολύ συχνά χρησιμοποιούσε και το πιολέ. Λίγα μέτρα από την κορφή τον είδα να κοντοστέκεται λες και τον χτύπησε πετριά στην πλάτη. Έμεινε για λίγο ακίνητος και ξαφνικά ξαπλώθηκε φαρδύς πλατύς σαν να προσπαθούσε με τα ανοιχτά του χέρια να αγκαλιάσει την πλαγιά. Άρχισε να γλιστρά προς τα κάτω. Πέρασε από δίπλα μου με ταχύτητα και σταμάτησε με τη βοήθεια του πιολέ λίγα μέτρα παρακάτω, μέσα σε σωρούς από χιόνια, που είχε πάρει παραμάζωμα. Έμεινα για λίγο ακίνητος από το ξάφνιασμα και μετά άρχισα να τρέχω στον κατήφορο προς το μέρος του.
Ήταν ακόμα ξαπλωμένος ανάμεσα στα χιόνια και κάτι έλεγε. Δεν μπορούσα να ακούσω, ο άνεμος είχε δυναμώσει πολύ.
Φρενάρω απότομα και βρίζω μέσα από τα δόντια μου τον οδηγό του μπροστινού αυτοκινήτου. Βγάζω φλας και προσπερνώ με ταχύτητα από αριστερά αγριοκοιτάζοντας τον ηλικιωμένο οδηγό.
-Τι «τσαμπουνάς» εκεί πέρα; Ούρλιαξα αλαφιασμένος περισσότερο από την ανησυχία μου- μην έσπασε κανένα κόκαλο, μη χτύπησε πουθενά.
Έσκυψα από πάνω του… Τι διάλο έλεγε;
Γελούσε ο αθεόφοβος. Γελούσε και τρανταζόταν ολόκληρος. Αυτός είναι ο Α! Άρχισα να γελάω κι εγώ μαζί του. Σίγουρα παρουσιάζαμε ένα απίστευτο θέαμα. Δυο σκούρες φιγούρες, σαν τις μύγες μες το γάλα, φασκιωμένοι και δυσκίνητοι μέσα στα χοντρά μας ρούχα.
-Πες του Αρθούρου (έτσι φωνάζαμε τον Λ.) ότι δεν ανεβαίνει χωρίς κραμπόν μουρμούρισε και ανασηκώθηκε με κόπο, πιασμένος από το χέρι μου.
Καβατζάραμε την πρώτη κορυφή μιας και δεν «παιρνότανε» και προχωρήσαμε με δυσκολία από τα πλάγια, καμιά 20 μέτρα από κάτω, από την ανατολική πλευρά.
Η Μικρή Τζένα ήταν μπροστά μας πια, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά συγχρόνως.
Μας χώριζε μια πλαγιά με παγωμένο χιόνι που κατηφόριζε με τεράστια κλίση και κατέληγε καμιά κατοσταριά μέτρα παρακάτω. Κοίταξα χαμηλά και αυτό που είδα σίγουρα δεν μου άρεσε!
-Άντε πάμε, τι περιμένουμε; φώναξε ο Λ.
Μείναμε για λίγο συλλογισμένοι και ακίνητοι. Η ομίχλη ήταν πια κοντά μας. Ερχότανε από τα Δυτικά και άρχισε να μας καλύπτει σε ένα λεπτό, υγρό πέπλο.
-Λ. δεν μπορούμε να πάμε εκεί, του φώναξε ο Σ..
Ο Λ. σταμάτησε και γύρισε το κεφάλι έκπληκτος.
Κοίταξα τα πενήντα μέτρα που μας χώριζαν από την κορυφή. Ο ήλιος είχε χαθεί πια και η φοβερή σιλουέτα της μια χανόταν, μια ξεπρόβαλλε μέσα από την αντάρα.
-Ρε σεις δεν είστε καλά. Πενήντα μέτρα έμειναν, επέμεινε.
Με κοίταξε κάτω από τα σκούρα του γυαλιά.
Δίστασα για λίγο. Ήδη η κορφή είχε χαθεί από τα μάτια μας.
-Λ. δεν μπορούμε να φτάσουμε, θα βρεθούμε κάτω ούρλιαξα.
-Το χιόνι είναι παγωμένο, συμπλήρωσε ο Α. Ο καιρός χάλασε ρε! Δεν μας παίρνει η ώρα να ανοίξουμε πατήματα.
-Εγώ πάω έστω και μόνος μου, φώναξε εκνευρισμένος.
Τον καταλάβαινα Ράνια. Και εγώ αν ήμουν ο Λ. το ίδιο θα έκανα, αλλά ήμουν ο Θανάσης.
- Ο μπαμπάς, ο Θανάσης! Και τότε τον χτύπησες μπαμπά;
Δεν θα αφήναμε τον φίλο μας να σκοτωθεί. Όχι δεν τον χτύπησα, δεν τον χτυπήσαμε καθόλου αλλά αν χρειαζόταν θα το έκανα.
Πέσαμε πάνω του και δεν τον αφήσαμε να προχωρήσει άλλο.
Σκουπίζω τον ιδρώτα που ‘χει αναβλύσει ξαφνικά στο μέτωπό μου.
-Ράνια , φτάσαμε. Την τσάντα σου και άντε στο σπίτι. Γρήγορα.


ΥΓ

Ένοιωσα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου.
-Ρε συ, δεν βλέπεις κάτω τι γίνεται; Την βλέπεις την κατεβασιά; Του φώναξα αγριεμένος.
- Έχω μάθει να κλείνω τις πόρτες που ανοίγω, αποκρίθηκε.
Τέντωσα τα πόδια σαν μουλάρι και ένοιωσα τα δάχτυλά μου να σφίγγονται μέσα στα χοντρά γάντια.
Ξαφνικά ο Α. έμπηξε το πιολέ στο χιόνι μπροστά του και κάθισε φαρδύς πλατύς στο χιόνι.
Μείναμε έτσι για λίγο ακίνητοι. Λύγισα τα γόνατα και κάθισα. Το ίδιο έκανε και ο Σ.
Ο Α. τράβηξε τα γυαλιά του χιονιού ψηλά στο κεφάλι και με την παλάμη του έτριψε το μούσι του, μια κίνηση που έκανε συχνά. Σήκωσε κουρασμένα το κεφάλι και έσπασε τη σιωπή.
-Στρίψε μου ένα ρε! είπε στο Λ.
- Η ώρα περνά, ψέλλισε αυτός. Μετά έπεσε στα γόνατα και έβγαλε το δεξί γάντι με το στόμα. Μετά το αριστερό. Έβαλε τις παλάμες μέσα στο τζάκετ κάτω από τις μασχάλες για λίγο και μετά προσεκτικά έβγαλε την καπνοσακούλα από μια εσωτερική τσέπη.
Άρχισε με δυσκολία και με χέρια που έτρεμαν να στρίβει τσιγάρο.
Ο Α. πήρε το τσιγάρο και το άναψε. Ο παλιός Zippo έκανε δουλειά!
Καθίσαμε αμίλητοι για λίγα λεπτά, γονατιστοί στο παγωμένο χιόνι σε κύκλο, «μυρίζοντας» ο ένας την ανάσα του άλλου. Γύρω μας ο άνεμος παράσερνε λευκές θημωνιές. Μας προσπερνούσαν και έφευγαν ανατολικά.
Απότομα ο Λ. σηκώθηκε.
-Φεύγουμε, φώναξε.
Τον κοιτάξαμε ερωτηματικά.
-Γυρνάμε πίσω.
……………………………………………………………………………

Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλήξει για το αν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στην κορυφή. Πάντως το «φέρω βαρέως». Είναι η μοναδική αποτυχία μας.

[Μήτρου Τάκης]

- Έχω μάθει να κλείνω τις πόρτες που ανοίγω, αποκρίθηκε.

Μετά από αυτό δεν ξαναπήγατε; Οι ανοιχτές πόρτες είναι μεγάλος καημός.

[ahiako]

Όχι δυστυχώς. Το 90 σταμάτησα τα δύσκολα (για χ λόγους). Ξανάρχισα το 2000 με άλλες παρέες και πιο soft. Χρωστώ τις φωτογραφίες από αυτή την ανάβαση. Πιστεύω κάποτε να τις αποκτήσω (είναι σλάιτς και βρίσκονται πια μακριά) και να τις αναρτήσω γιατί είναι πολύ καλές.

[nektaman]

κάπου είχα κάποτε διαβάσει ότι στην ορειβασία τα συναισθήματα της δειλίας και του θάρρους εναλλάσονται με απίστευτη ταχύτητα, ανάλογα με κάθε ανηφοριά ή κατηφοριά που συναντάμε ..

όταν προχωράς προς μια πόρτα η οποία κοιτάζοντας την σου προκαλεί ανατριχίλα τότε πολυ απλά ούτε που την ανοίγεις, στο βουνό πάμε για να διασκεδάσουμε...

όμορφη διήγηση θανάση..