Hellaspath :: Forum για την ορειβασία και το GPS

Το ορεινό συγκρότημα της Τύμφης ή της Γκαμήλας, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται, αποδίδοντας την ονομασία της ψηλότερης κορυφής σ’ όλη την περιοχή, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους ορειβατικούς -κι όχι μόνο- προορισμούς στην Ελλάδα. Για πολλούς, αποτελεί το πιο ενδιαφέρον βουνό, τις Ελληνικές Άλπεις. Συνεπώς, όλα σχεδόν τα σημαντικά μονοπάτια της έχουν καταγραφεί σε χάρτες, έχουν σηματοδοτηθεί και είναι γενικά γνωστά σε όσους ασχολούνται με την ορειβασία, σ’ όλες της τις εκφάνσεις. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη άγνωστα -ευρύτερα- μονοπάτια και γωνιές αυτού του υπέροχου αλπικού βουνού κυρίως στην άγρια και δασωμένη βόρεια και στη δυτική πλευρά του.
Το σημαντικότερο ίσως -όχι ιδιαίτερα γνωστό μονοπάτι, μεγάλου μήκους- είναι αυτό της «Κερασιάς», με το οποίο θα ασχοληθούμε. Συνδέει την πολύ γνωστή αλπική κοιλάδα «Λάκκα του Τσουμάνη» με την περιοχή της Κόνιτσας και είναι η μοναδική εναλλακτική διαδρομή, με διακριτή χάραξη σε όλο το μήκος της, σε σχέση με το κλασσικό μονοπάτι μέσω Νταβάλιστας και Μονής Στομίου. Διατρέχει τις πλαγιές του Λάπατου (2254 m), κινούμενο παράλληλα με τον Αώο, αλλά πολύ ψηλότερα, έχοντας αριστερά άγριες ορθοπλαγιές και δεξιά αδιάβατα, απότομα σκαλοπάτια προς τον Αώο. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είμαστε μια μικρή παρέα στα Γιάννενα, φρέσκοι ακόμη –αλλά ήδη αρκετά έμπειροι- ορειβάτες, με πολλή όρεξη και χρόνο για εξερευνήσεις. Την προσοχή μας τραβούσε κυρίως η Γκαμήλα, η οποία μας γοήτευε, αποκαλύπτοντας σιγά - σιγά τα κρυμμένα μυστικά της.
Είχαμε ήδη από χρόνια ανακαλύψει την Καλύβα στη Νταβάλιστα και στις συχνές διελεύσεις μας διαβάζαμε στο βιβλίο επισκεπτών τα σχόλια και τις περιγραφές άλλων, άγνωστων σε μας ορειβατών, συνήθως Μακεδονίτικης προέλευσης. Ορισμένοι φαινόταν να ξέρουν τα πάντα για τη Γκαμήλα κι εμείς προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε τα λεγόμενά τους. Έτσι διαβάζοντας μια - δυο φορές στο βιβλίο τη φράση «ήρθαμε από τη μεριά του Λάπατου», αντιληφθήκαμε πως έχουμε να κάνουμε με κάποιο μεγάλο άγνωστο μονοπάτι, που απαιτούσε άμεση εξερεύνηση!
Μετά από κάποιες διερευνητικές προσπάθειες, καταφέραμε με το φίλο και συνορειβάτη Γιάννη Σ., στο πλαίσιο μιας τριήμερης πεζοπορίας στη Γκαμήλα, τον Αύγουστο του 1991, να διατρέξουμε ολόκληρο το «Μονοπάτι της Κερασιάς», όπως καθιερώθηκε να αποκαλείται, από το όνομα της χαρακτηριστικής κορφούλας, που υπάρχει στο μέσον της διαδρομής. Συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε κάνει μια σημαντική μεγάλη διαδρομή, εξαιρετικής αισθητικής αξίας.
Παρ’ ότι πέρασαν από τότε 22 ολόκληρα χρόνια, η προφορική διάδοση (υπήρξε κι ένα άρθρο του γράφοντος στο περιοδικό «Ανεβαίνοντας» τ.47, στο οποίο βασίζεται το παρόν) έχω την εντύπωση ότι δεν καθιέρωσε αρκετά το πανέμορφο αυτό μονοπάτι. Αναπόφευκτα με την πάροδο του χρόνου επέρχεται σταδιακή υποβάθμισή του όπως συμβαίνει και σε πολλά ακόμη παλιά μονοπάτια. Έχει καταχωρηθεί πάντως στους χάρτες της Ανάβασης, έντυπο και ηλεκτρονικό.
Θα το περιγράψουμε κατά τη φορά της καθόδου, αφού η Κόνιτσα συνηθίζεται να είναι κατάληξη και όχι αφετηρία των αναβάσεων στην Τύμφη, λόγω του χαμηλού υψομέτρου της (480 m στο είσοδο της Χαράδρας του Αώου). Λαμβάνουμε υπ’ όψη, ότι η διαδρομή δε συναντάει πουθενά πηγή και συνεπώς πρέπει να έχουμε μαζί μας το ανάλογο για την εποχή νερό!
Η έναρξη της διαδρομής (υπάρχει αραιή σήμανση) γίνεται εκεί, όπου το μονοπάτι που κατεβαίνει από το καταφύγιο της Αστράκας με κατεύθυνση προς Δρακόλιμνη, πλησιάζει στην Ξερόλιμνη (1780 m), πριν ανηφορίσει ελαφρά προς τις στάνες. Κινούμαστε λοιπόν στη δυτική πλευρά της Λάκκας Τσουμάνη με κατεύθυνση βόρεια και αφού διασχίσουμε κάθετα μικρό ρέμα, πιάνουμε την πλαγιά του Λάπατου, όπου βρίσκουμε ευδιάκριτο μονοπάτι (προσέχουμε να μην κατηφορίσουμε προς τη Νταβάλιστα, όπου οδηγεί το κλασσικό μονοπάτι). Από ‘δώ και πέρα δεν υπάρχει η παραμικρή σήμανση.
Σε 45’ λεπτά περίπου ανεβαίνοντας ανεπαίσθητα φτάνουμε στον πρώτο ώμο, όπου υπάρχουν δύο μεγάλοι «κούκοι». Εδώ βλέπουμε κάτω μας δεξιά την περιοχή της Νταβάλιστας και τη γραμμή του κλασσικού μονοπατιού και αριστερά την πορεία που θα ακολουθήσουμε περνώντας από διαδοχικούς ώμους, με κατεύθυνση γενικά βορειοδυτική. Αν πάμε λίγο δεξιά, στην άκρη του ώμου, μπορούμε να διακρίνουμε τη Μονή Στομίου, ενώ η θρυλική Καλύβα της Τύμφης βρίσκεται κοντά μας, κάπου 450 m χαμηλότερα, χωρίς όμως να μπορούμε να τη δούμε, ούτε να την προσεγγίσουμε εύκολα.
Κατηφορίζουμε αριστερά προσέχοντας να μη χάσουμε το μονοπάτι που γίνεται πλέον λιγότερο διακριτό και σε 30’ λεπτά φτάνουμε ανηφορίζοντας ελαφρά σε δεύτερο ώμο, όπου αξίζει να κάνουμε μια μικρή στάση, για να θαυμάσουμε το τοπίο: απέναντί μας αριστερά βλέπουμε τις βραχώδεις ορθοπλαγιές του Λάπατου και την αναρριχητική «Κόψη του Λάπατου» V+ (VI-), 550 m, διαδρομή που άνοιξαν το 1992 οι ορειβάτες Δημήτρης Κάλος και Κώστας Τζιοβάρας, δύο από τη σπουδαία τετράδα των Γιαννιωτών αναρριχητών, που άνοιξαν πλήθος δύσκολων διαδρομών στις ορθοπλαγιές της Τύμφης, τη δεκαετία του ’90. (Οι άλλοι δύο είναι ο Γιώργος Ροκάς, που διαχειρίζεται σήμερα το καταφύγιο της Αστράκας και ο Κώστας Σιώζος). Μέχρι σήμερα -απ’ όσο είναι γνωστό- η διαδρομή παραμένει ανεπανάληπτη. Δεξιά, απ’ την άλλη μεριά του Αώου υψώνεται η καταπράσινη Τραπεζίτσα και το Ραϊδοβούνι με τους φοβερούς γκρεμούς του και δεξιότερα στέκεται ο στιβαρός κώνος του Σμόλικα. Πίσω μας έχουμε πάντα τις κορυφές της Γκαμήλας, του Πλόσκου και την Ανώνυμη (δίπλα στη Δρακόλιμνη), ενώ μπροστά αχνοφαίνεται στο βάθος η Νεμέρτσικα.

1. Χάρτης
2. Ξεκινώντας
3. Στην αρχή
4. Κόψη του Λάπατου
5. Κορυφή Γκαμήλα


________________
Η Γνώση Απελευθερώνει

Εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί υπάρχει ένα κατέβασμα όπου το μονοπάτι έχει σβήσει σχεδόν τελείως. Ξεκινάμε από αρκετά δεξιά (βόρεια), με κατεύθυνση δυτική, γιατί αν παρασυρθούμε και κατέβουμε από αριστερά θα βρεθούμε σε πολύ δύσκολο πεδίο! Πάντως μπορούμε να διακρίνουμε χαμηλά τη συνέχεια του μονοπατιού και κατεβαίνοντας με ελιγμούς, χωρίς να πέφτουμε στη σάρα - λούκι δεξιά μας, φτάνουμε σε όμορφη μικρή κοιλάδα με πλούσια βλάστηση, σε 30’ λ. περίπου.
Δεξιά μας έχουμε μια απότομη χαράδρα, το «Λάκκο του Καρβούνη», ο οποίος οδηγεί στον Αώο, συναντώντας το κλασσικό μονοπάτι από τη Μονή Στομίου. Παλιά υπήρχε υποτυπώδες μονοπάτι μέσα στη ρεματιά, αλλά μετά από μεγάλη χιονοστιβάδα το 2000, το μονοπάτι καταστράφηκε τελείως και πλέον αποτελεί μια δύσβατη διαφυγή σε περίπτωση ανάγκης, όπως π.χ. καταιγίδα με κεραυνούς. (Η χιονοστιβάδα πρέπει να ξεκίνησε κοντά στην κορυφή του Λάπατου και ήταν τόσο μεγάλη που σκέπασε την κοίτη του Αώου, δημιουργώντας «γέφυρα» για μεγάλο χρονικό διάστημα.) Εδώ βρίσκουμε εύκολα τη συνέχεια του μονοπατιού και κινούμενοι τραβερσωτά και στο τέλος ανηφορικά φτάνουμε σε τρίτο ώμο σε 45’ λεπτά περίπου. Έχουμε περάσει κάποιες μικρές σάρες όπου το μονοπάτι σχεδόν σβήνει, δίχως όμως να δημιουργείται ιδιαίτερο πρόβλημα.
Συνεχίζουμε κατηφορίζοντας αριστερά (δυτικά), μπαίνοντας σε δασωμένη περιοχή και προσέχοντας να μη χάσουμε το μονοπάτι που εδώ είναι ιδιαίτερα ασαφές. Σε 45’ λεπτά φτάνουμε σε τέταρτο ώμο, όπου υπάρχει πρόχειρη καλύβα βοσκών. Εδώ αξίζει να κάνουμε μια στάση, αφού είναι η τελευταία φορά που βλέπουμε την κορυφή της Γκαμήλας πίσω μας.
Στο σημείο αυτό ξεκινάει ανηφορίζοντας προς τα νοτιοδυτικά ένα άλλο άγνωστο μονοπάτι (δεν είναι εμφανής η αρχή του), το οποίο αφού κινηθεί για 2 ώρες σε δύσβατη περιοχή, περνώντας από το εκτεθειμένο πέρασμα «Σκάλα του Φαρμάκη», φτάνει μετά σε εύκολο πεδίο, στη μεγάλη πηγή «Αγκάθι» και τελικά από γνωστό μονοπάτι και χωματόδρομο στην Άνω Κλειδωνιά (ή στο Πάπιγγο) σε περίπου 3 ώρες (5 ώρες συνολικά). Έτσι μπορεί κανείς να κάνει το "Γύρο του Λάπατου", με αφετηρία και τερματισμό το Πάπιγγο ή το Καταφύγιο της Αστράκας. Δύσκολο πάντως για μία μέρα.
Ακολουθούμε πορεία προς τα δεξιά (βόρεια) και σύντομα (15’ λ.) φτάνουμε σε χαρακτηριστικό μικρό διάσελο, το οποίο δρασκελίζουμε περνώντας στην αριστερή (δυτική) πλαγιά του βουνού. Δίπλα μας σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται η ομαλή κορυφή «Κερασιά» (1500 m), με υπέροχη θέα προς όλη την περιοχή και την πόλη της Κόνιτσας. Το μονοπάτι κατηφορίζει πλέον σαφώς και σύντομα μας οδηγεί σε μεμονωμένο δένδρο, που μοιάζει με ομπρέλα, πάνω σε μικρό «μπαλκόνι», με έξοχη θέα προς την Κόνιτσα.
(Εδώ ας επιτραπεί κάτι προσωπικό: το δένδρο αυτό έχει μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για τον γράφοντα. Έτσι κάποιοι φίλοι ορειβάτες στα Γιάννενα το αποκαλούν -αστειευόμενοι- με το όνομά του.)
Το κατέβασμα γίνεται τώρα κατά μήκος εύκολης ράχης με αμφίπλευρη θέα μέχρι το σημείο όπου συναντάμε απομεινάρια μικρής καλύβας (45λ.).* Εδώ το μονοπάτι στρέφεται αριστερά και ακολουθεί πλέον τη δυτική πλαγιά της ράχης, μπαίνοντας βαθμιαία σε δάσος, όπου γίνεται και σαφέστερο (σε κάποιες δευτερεύουσες διακλαδώσεις, ακολουθούμε πάντα το πιο εμφανές μονοπάτι).
Μετά από 1 ώρα και 15’ λεπτά, το μονοπάτι μας κατεβάζει στην κοίτη μεγάλου ρέματος χωρίς νερό (εκτός φυσικά, αν έχει προηγηθεί άμεσα ισχυρή βροχόπτωση), το οποίο διασχίζουμε κάθετα και συνεχίζουμε απέναντι, στην αριστερή πλαγιά της ρεματιάς, κατηφορίζοντας παράλληλα με την κοίτη. Κάποια στιγμή επιστρέφουμε στην κοίτη, την οποία ακολουθούμε για 40-50 μέτρα και ξαναφεύγουμε αριστερά. Το μονοπάτι είναι πλέον πολύ εμφανές και αφού μας περάσει για ένα διάστημα στη δεξιά πλευρά του ρέματος, μας ξαναγυρίζει στην αριστερή, μέχρι που βγαίνουμε από το δάσος και τη ρεματιά σε ομαλό έδαφος (1 ώρα).
Εδώ μπαίνουμε για μικρό διάστημα σε υποτυπώδη χωματόδρομο, μέχρι το σημείο που βλέπουμε να φεύγει δεξιά μονοπάτι. Το ακολουθούμε και σύντομα βγαίνουμε στον Εθνικό Δρόμο, ακριβώς στο σημείο όπου υπάρχει διασταύρωση με παλιό ασφαλτόδρομο (480 m), ο οποίος οδηγεί μετά από 700 μέτρα στο πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας (30’ λεπτά). (Αν δεν δούμε το μονοπάτι και συνεχίσουμε το δρόμο θα περάσουμε από πεδίο βολής του στρατού και θα βγούμε στον Εθνικό Δρόμο, 500 μέτρα αριστερότερα από το κανονικό σημείο τερματισμού). Συνολική διάρκεια καθαρής πορείας: 7 ώρες.

* Αν κανείς έχει διάθεση για λίγη περιπέτεια μπορεί να μη στρίψει αριστερά αλλά να συνεχίσει την κόψη χωρίς μονοπάτι και με κάποιο ψάξιμο της διαδρομής, να κατέβει -κόβοντας δρόμο- ακριβώς στο πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας (το έχω κάνει, ανεβαίνοντας όμως).

Συνοπτικά:
Ονομασία: «Μονοπάτι της Κερασιάς»
Αφετηρία: Λάκκα Τσουμάνη (υψόμετρο 1780 m)
Κατάληξη: Εθνική Οδός, 700 μέτρα από τη γέφυρα του Αώου στην Κόνιτσα. (υψόμετρο 480 m)
Υψομετρική ανάβαση: 300 m
Υψομετρική κατάβαση: 1600 m
Διάρκεια πορείας: 7 ώρες και 30 λεπτά, με άνετο ρυθμό και τις συνήθεις μικρές στάσεις
Σήμανση: όχι
Πηγές: όχι
Εποχή: καλύτερα από Μάη μέχρι Οκτώβρη (πολύ ενδιαφέρουσα και η χειμερινή κατάβαση, προσοχή για χιονοστιβάδες στο πρώτο μισό της διαδρομής!)
Χάρτες: «Ζαγόρι» της Ανάβασης, φύλλο «Κόνιτσα» της Γ.Υ.Σ.

1. Τα "σκαλοπάτια" του Λάπατου
2. Χαρακτηριστική εικόνα
3. Πορεία στις σάρες
4. Τελευταία εικόνα της Γκαμήλας
5. Η Κόνιτσα από το μικρό μπαλκόνι


_________________
Η Γνώση Απελευθερώνει

Καλά τα λες φιλε μου αλλα με τιποτα 7 και 30. για κανα 10ωρο και εισαι μεσα

jtj έγραψε:Καλά τα λες φιλε μου αλλα με τιποτα 7 και 30. για κανα 10ωρο και εισαι μεσα

Πάντα ο χρόνος είναι σχετικός στα βουνά (όπως και παντού). Η δική μου εκτίμηση που μάλλον αφορά μικρή και ευέλικτη ομάδα είναι η πλέον αισιόδοξη. Οι παράγοντες : αριθμός των μελών της ομάδας, εμπειρία, φυσική κατάσταση, μεγάλες στάσεις κλπ, συμφωνώ ότι ενδέχεται να προσαυξήσουν σημαντικά (μέχρι και 30%) το χρόνο της διαδρομής.

Υ.Γ. Δύο φορές με μεγάλη ομάδα και αρκετές στάσεις, μας πήρε 8,5 - 9 ώρες.


_________________
Η Γνώση Απελευθερώνει

μπράβο γιάννη για την ανάρτηση
αν μπορέσεις κάποια στιγμή να αναρτήσεις και τα υπόλοιπα 6 μονοπάτια που είχες δημοσιεύσει στο oreibasia.gr με τίτλο τα άγνωστα μονοπάτιας της τύμφης.Εγώ την ψιλιάστικα και τις περιγραφές τις έχω σώσει,όχι όμως τις φωτογραφίες με τους χάρτες

kos_gia έγραψε:αν μπορέσεις κάποια στιγμή να αναρτήσεις και τα υπόλοιπα 6 μονοπάτια που είχες δημοσιεύσει στο oreibasia.gr με τίτλο τα άγνωστα μονοπάτιας της τύμφης.

Εκεί υπήρχε μια πολύ συνοπτική περιγραφή, εδώ υπάρχει αρκετά αναλυτική για το "Μονοπάτι της Κερασιάς". Θα δω τι μπορώ να γράψω για τα υπόλοιπα "αγνωστα μονοπάτια της Τύμφης".


________________
Η Γνώση Απελευθερώνει

Έχεις δίκιο δεν πρόσεξα πως η αφετηρία ειναι η τσουμανη. Διάβασα στην αρχή κονιτσα και νόμισα πως το πας κυκλική διαδρομή γέφυρα αωου στομιο νταβαλιστα κεράσια και πάλι γεφύρι Κόνιτσας

μπράβο Γιάννη, το θυμόμουνα απ τη μίνι περιγραφή, ωραία δουλειά

μπράβο για την ανάρτηση και απο εμένα, ωραία δουλειά για ένα πανέμορφο βουνό, πάντα τέτοια....