Μια βραδιά στη Βάλια Κάλντα

[ahiako]

Η Βάλια Κάλντα στα χρόνια της εφηβείας μου είχε πάρει σχεδόν εξωπραγματική διάσταση. Μακρινή, δυσπρόσιτη και προστατευτική συγχρόνως.
«Η κοιλάδα της μεγάλης ζέστης». Στην καρδιά της Πίνδου, στην καρδιά της ορεινής πατρίδας..
Την φανταζόμουν σαν έναν πνιγερό τόπο με πυκνή αρχαία βλάστηση, σκεπασμένο με πρωινή ομίχλη, περικυκλωμένο από παμπάλαια δάση μαύρης πεύκης. Χιλιάδες ποτάμια και ρυάκια να χαράζουν βαθιά τα λιβάδια της και άγρια ζώα να παίζουν κρυφτό, κυνηγοί και θηράματα σε ένα συνεχές παιχνίδι ζωής και θανάτου. Την εικόνα αυτή την τροφοδοτούσαν αφηγήσεις, άρθρα. Τα υπόλοιπα τα έκανε η φαντασία μου- μια εφηβική, γόνιμη φαντασία…
Επιτέλους αφήνουμε τον καυτό δασικό. Τα πέλματά μας ανακουφίζονται. Πατάμε χορταράκι. Στα δεξιά μας, στο βάθος, μόλις φαίνεται η Μηλιά χαμένη στο πράσινο. Αρχίζουμε να κατηφορίζουμε ακολουθώντας παλιά μονοπάτια. Διασχίζουμε λιβάδια που το ξανθό χορτάρι φτάνει μέχρι ψηλά στο γόνατο. Όσο προχωρούμε προς τα κάτω, όλο και πιο βαθιά στο δρυμό, η ανυπομονησία μου μεγαλώνει. Όλες μου οι αισθήσεις σε επιφυλακή. Βλέπω όρνια να αιωρούνται στην κυριολεξία με ανοιχτές φτερούγες. Ακούω τους χτύπους από τις μαγκούρες και μυρίζω το ρετσίνι από τα πεύκα. Το μόνο που γεύομαι είναι ο ιδρώτας μου που κυλάει άφθονος από το μέτωπό μου.
Πυκνό δάσος κατεβαίνει σαν βαθυπράσινο χαλί από τις πλαγιές των γύρω ορεινών όγκων,
Πού και πού καμένοι από κεραυνούς κορμοί κλείνουν τα περάσματα. Αφημένοι εκεί που χτυπήθηκαν από τον ουρανό, με καρβουνιασμένο το κορμί, γυμνοί από φυλλώματα, δυσάρεστα στην όψη απομεινάρια μιας επιβλητικής παρουσίας που δεν άντεξε στον χρόνο.
Στα πλαϊνά το νερό άλλοτε ξεπηδά ανάμεσα από πράσινα λιθάρια σχηματίζοντας λασπερές λιμνούλες, άλλοτε πάλι στάζει σε μικρούς - μικρούς γυαλιστερούς κόμπους.
Κατασκηνώνουμε λίγα μέτρα από το ποτάμι. Τα πεσμένα ξερά κλαδιά άφθονα.
Ενώ η ώρα περνά, οι σκιές κατηφορίζουν από τα γύρω βουνά. Έρποντας καταπίνουν τα βράχια και τα δένδρα δημιουργώντας γύρω μας μια σκοτεινή θάλασσα. Και εμείς ναυαγοί σε μια μοναδική νησίδα φωτός, μια παραφωνία στη μέση του πουθενά.
Ο αέρας κάνει τις φλόγες να χορεύουν. Σε κάθε ριπή και μια χούφτα σπίθες, ολόφωτα άστρα, σκορπίζουν δεξιά- αριστερά. Μαγεμένος κοιτάς τη φωτιά και όταν μετά από λίγο αποστρέφεις το βλέμμα, είσαι τυφλός και απροστάτευτος.
Νύχτα σε ξένο περιβάλλον και γίνεσαι ένα με τους συντρόφους σου, ταυτίζεσαι. Μιλούν για τις επιθυμίες τους και ανακαλύπτεις ότι είναι και δικές σου. Περιγράφουν τις εμπειρίες τους και για πρώτη φορά συνειδητοποιείς ότι είσαι και εσύ κάπου μέσα εκεί. Και όσο περνά η ώρα τα μάγια λύνονται και οι καρδιές ανοίγουν. Ακούς και λες πράγματα που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα πεις ή ότι θα ακούσεις.
Αργά το φεγγάρι σκαρφαλώνει στον ουρανό σβήνοντας στο πέρασμά του χιλιάδες άστρα. Βγάζουμε άρβυλα και κάλτσες και πλησιάζουμε στο αρκουδόρεμα. Μπαίνουμε στο νερό και βυθίζουμε τα χέρια μας, κοινωνώντας το λιωμένο ασήμι του φεγγαριού.
Δεν στήνουμε αντίσκηνο. Για να έχουμε στα μάτια μας τα νυχτερινά φυλλώματα, για να αισθανόμαστε στα πρόσωπά μας την κάψα της φωτιάς.
Γύρω μας η κοιλάδα αντί να κοιμάται, ζωντανεύει, δεν έχει ύπνο. Ο αέρας σιγοσφυρίζει ανάμεσα στα κλαδιά, κάπου μπροστά στην κοίτη ένα τρόχαλο ξεκολλά και κατρακυλά, ένα μοναχικό ξύλο ταξιδεύει επιδέξια πάνω στο λιγοστό νερό.
Ο ύπνος εδώ είναι ένα γλυκό ταξίδι. Έρχεται γρήγορα, μας σηκώνει από το χορτάρι, μας στριφογυρίζει ψηλά και βυθίζει το μυαλό μας σε μια αστραφτερή θάλασσα.

[ahiako]

Θα έλεγα ότι είχα κάποιους ενδοιασμούς να αναρτήσω αυτό το κείμενο. Η σύζυγός μου (ο αυστηρός αλλά δίκαιος κριτής μου) το βρήκε πομπώδες και λίγο κουραστικό.
Τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω γιατί γράφηκε αμέσως μετά το γεγονός (λίγες μέρες μετά), δηλαδή Τον Αύγουστο του 1985 και γι αυτό είναι αυθεντικότατο.
Είναι μέρος της μεγάλης πορείας Μέτσοβο- Βάλια Κάλντα- Αρκουδόρεμα- Βοβούσα- Βρυσοχώρι- Μονή Στομίου- Κόνιτσα στην οποία θα αναφερθώ όταν θα είμαι έτοιμος.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την υπομονή σας.

[Μήτρου Τάκης]

Λένε ότι τα πιο όμορφα μέρει είναι αυτά που δεν έχουμε ταξιδέψει. Δεν ξέρουν τι λένε και ο Θανάσης το αποδεικνύει.
Γεια σου ρε Θανάση.

[nektaman]

κάθε φορά που βλέπω να ανεβάζει ένα θέμα ο θανάσης λέω " αστο τώρα, θα το διαβάσω το βραδάκι με την ησυχία μου παρέα με καφέ ή τσικουδιά ανάλογα "....αληθινό ταξίδι κάθε του διήγηση....