Ορειβατικά μπορεί να μην είναι σπουδαίο βουνό με απότομες ράχες και κόψεις - μαχαίρια, είναι όμως το δικό μας βουνό. Ήρεμος γίγαντας πάνω από το κεφάλι μας.
Για μένα αποτελεί προέκταση του εαυτού μου. Από μικρή άκουγα ιστορίες από τον παππού μου που το διέσχιζε για βιοποριστικούς λόγους. Από μικρή πηγαίναμε με την οικογένεια μου και κατασκηνώναμε τα καλοκαίρια αντί να πηγαίνουμε στη θάλασσα. Πήγαινα γυμνάσιο όταν λειτούργησε το χιονοδρομικό και την ημέρα των εγκαινίων του ανέβηκα με τον μπαμπά μου για πρώτη φορά στην κορφή. Στο εκκλησάκι! Και υπέγραψα και στο βιβλίο για πρώτη φορά. Τι δεν είχα ακούσει για αυτό το βιβλίο και πάντα ήθελα να βάλω και εγώ το όνομά μου. Μετά ανέβαινα για σκι. Αμέτρητες κατεβασιές. Μετά πήγα στην Αθήνα για να μάθω κι άλλα γράμματα και μαζί μ' αυτά έμαθα και αυτά της ορειβασίας. Έκτοτε, άρχισα να το προσεγγίζω και από ορειβατική σκοπιά.
Όπως έγραψα και πριν, δεν είναι και πολύ σπουδαίο όσον αφορά το ανάγλυφό του και αυτό που θα σου κόψει την ανάσα. Είναι όμως βουνό που προσφέρεται για μεγάλες διασχίσεις. Οι ήπιες και φιλόξενες ράχες του μπορούν να σε πάνε χιλιόμετρα μακριά. Τα δυσπρόσιτα βόρεια δάση του πάνω από το Ράμνο Μπορ είναι παρθένα, ελάχιστα περπατημένα και σαγηνευτικά!
Το Καϊμάκτσαλαν δεν είναι μόνον οι λαμπερές σέλφι πάνω στα χιόνια και στις τζαμαρίες που γυαλίζουν. Δεν είναι μόνον το χιλιοφωτογραφημένο εκκλησάκι της κορυφής που ανεβαίνει κι η κουτσή Μαρία ατσαλάκωτη με τα ερπιστριοφόρα του σαλέ, γεγονός που υποβιβάζει την ιστορία του σφοδρά.
Πίσω απ' τα φώτα της δημοσιότητας είναι μια περιπέτεια στην φύση μα και στην πρόσφατη ιστορία συνάμα.
Το άρθρο που παρατίθεται είναι μια πολύ αξιόλογη περιγραφή του βουνού με λεπτομέρειες επιπέδου ακτινογραφίας. Γραμμένο πριν πολλά χρόνια από τον Λαζ. Παμπέρη στο περιοδικό ΚΟΡΦΕΣ του ΕΟΣ Αχαρνών. Πληροφορίες που δεν πρέπει να χαθούν στο διάβα του χρόνου, αλλά να μείνουν άσβεστοι οδοδείκτες μέσα στη θύελλα της γκλαμουριάς, της βιτρίνας και της εύκολης επίδειξης.
Καλή σας ανάγνωση!
https://eosedessas.webnode.com/voyna/voras/
