Dent du Geant ή Δόντι του Γίγαντα

yannisdelta

Αφού σπαταλήσαμε 3-4 μέρες στην Ελβετία περιμένοντας να ανοίξει ο καιρός για να κάνουμε την Biancograt της Piz Bernina και δεν βλέπαμε φως, είπαμε να μεταφερθούμε καμιά 300αριά χλμ δυτικότερα στην ηλιόλουστη Aosta. Σ' όλο το ταξίδι σκεφτόμουν τι να κάναμε εκεί. Χαζή σκέψη βέβαια, γιατί έχει τα πάντα. Ξαφνικά έφαγα μια φλασιά από τα παλιά...το Δόντι του Γίγαντα. Ναι μάλλον είχε έρθει η ώρα του. Αφού βεβαιωθήκαμε οτι ο καιρός θα ήταν καλός πήγαμε στο Courmayer κι αράξαμε στο πάρκινγκ του τελεφερίκ της Val Veny. Μάθαμε οτι το πρώτο τελεφερίκ ξεκινά στις 6.30 και την επόμενη το πρωί 12/8 στεκόμασταν στην ουρά για τη πρώτη καμπίνα που θα μας ανέβαζε στα 3370μ στο καταφύγιο Torino. Εκεί δεθήκαμε, φορτωθήκαμε τα υλικά μας και στις 7 και κάτι ξεκινήσαμε στο παγετώνα. Η κατεύθυνση μας ολοφάνερη προς το βραχώδες δόντι που μαγνητίζει τα βλέματα. Σε 1 ώρα περίπου φτάσαμε στο τέλος του παγετώνα και τώρα είχαμε μπροστά μας ένα ανοιχτό λούκι με κλίση γύρω στις 35ο. Το ανεβήκαμε από τα ήδη ανοιγμένα βήματα και βγήκαμε στον ώμο από πάνω. Η συνέχεια της διαδρομής είναι μέσα σε σαθρά βράχινα μπλόκ που συγκρατούνται από το ασταθές χιόνι. Κάποια στιγμή βγήκαμε και σε μια παγωμένη πλαγιά 45ο για να συνεχίσουμε πάλι ανάμεσα από βράχια. Μετά από αρκετή ώρα βγήκαμε σε χιονισμένο ώμο που έπρεπε να τραβερσάρουμε από την άλλη μεριά της πλαγιάς και σύντομα να βγούμε στη βάση της βράχινης διαδρομής στα 3800μ περίπου, μετά από 3 ώρες ανάβασης. Στη βάση του βράχου αφήσαμε τα πιολέ και τα κραμπόν και περιμέναμε μέχρι να φύγουν οι προηγούμενοι. Από εδώ και πέρα ξεκινούσε το πραγματικό σκαρφάλωμα. Η κλασσική διαδρομή είναι μια αναρριχητική διαδρομή με τη δυσκολία να μην πέφτει κάτω από το ΙΙΙ και να υπάρχουν περάσματα μέχρι και IV+. Η διαδρομή είναι σχεδόν όλη εξοπλισμένη με σταθερά πολύ χοντρά καραβόσχοινα, που όταν είναι παγωμένα είναι αρκετά δύσχρηστα. Με ενναλάξ σχοινιές με το Νικόλα προχωρούσαμε αργά. Λίγο πριν φτάσουμε στο κεφάλι ο καλός καιρός άρχισε να γίνεται παρελθόν. Ο παγωμένος αέρας μας βρήκε πάνω στη κόψη, ενώ σιγά σιγά άρχισε να κλείνει. Φτάνωντας στην προκορυφή σκεφτήκαμε αν θα συνεχίζαμε ή θα φεύγαμε από τα ραπέλ που ήταν ακριβώς στο διασελάκι ανάμεσα στις δυο κορυφές. Αφού δεν υπήρχε ελπίδα να προλάβουμε το τελευταίο τελεφερίκ των 5.00μμ είπαμε να συνεχίσουμε. Έτσι στις 15.30 φτάσαμε στη κορυφή στα 4014μ με το άγαλμα της Παναγίας. Δεν ήταν να καθόμαστε, είχαμε τα 4 ραπέλ κι ο καιρός φαινόταν να αγριεύει. Μπήκαμε λοιπόν στα ραπέλ ενώ ξεκινούσε η χιονόπτωση. Ευτυχώς η ορατότητα ήταν καλή κι η πλαγιά γεμάτη ρελέ. Μετά από 2 ώρες στεκόμασταν στη βάση του βράχου με το χιόνι να πέφτει πυκνό. Τώρα όμως ξεκινούσε το πιο δύσκολο κομμάτι. Να κατεβούμε τις σαθρές μικτές πλαγιές, ευτυχώς τα βαθιά βήματα ήταν ακόμα φανερά μέσα στο δαίδαλο των βράχων. Κατεβήκαμε όλη τη πλαγιά ασφαλίζοντας ο ένας τον άλλο, και στη παγωμένη πλαγιά αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ραπέλ από ένα μυτίκι. Αφού λοιπόν κάναμε τις διαδικασίες φωνές ακούστηκαν από πάνω, που μάλλον προειδοποιούσαν για πέτρες, κοίταξα ψηλά και είδα χιόνια να πέφτουν. Αμέσως κόλλησα στο βράχο κι έχωσα το κεφάλι στο χιόνι. Πολύ γρήγορα όμως ένας τρομερός κρότος και ζαλάδα πλημμύρισε το κεφάλι μου. Μια πέτρα δύο φορές σαν το κεφάλι μου είχε σκάσει πάνω στο κράνος. Ευτυχώς το σκουφί και το κράνος είχαν προστατέψει κάπως το κεφάλι, ενώ η πέτρα είχε κολλήσει στο χιόνι. Ζαλισμένος έβγαλα το κράνος κι ο Νικόλας με βεβαίωσε οτι ήμουν καλά. Δεν το πίστευα, είχα "άγιο". Κάναμε το ραπέλ μέχρι των ώμο πάνω από το λούκι και κάναμε άλλο ένα ραπέλ για να κατεβούμε το λούκι. Μόλις πατήσαμε στο παγετώνα ησυχάσαμε κι αρχίσαμε την επιστροφή μέσα στο σούρουπο. Η χιονόπτωση είχε σταματήσει προσωρινά και κυριολεκτικά μέσα στη νύχτα φτάσαμε στο καταφύγιο.
Δυστυχώς τον "άγιο" που είχα εγώ δεν τον είχαν 6 Γάλλοι που λίγο πιο δίπλα στην Aig. De Argentiere την ίδια μέρα έχασαν τη ζωή τους από πτώση που κανείς δεν ξέρει πως συνέβη.....εγώ έχω μόνο ένα καρούμπαλο που ακόμη με πονά.