Γύρω από την Καλλιακούδα

yannisdelta

Το 3μερο του Αγ. Πνεύματος είπαμε με 2 φίλους να περπατήσουμε στα άγνωστα μονοπάτια της Καλιακούδας και της κοιλάδας του Κρικελλοπόταμου. Ξεκινώντας από το Μεγάλο Χωριό θα πηγαίναμε στην εγκατελειμένη Κοντίβα, από εκεί αφού περνάγαμε τον Κρικελλοπόταμο θα ανηφορίζαμε προς την Ροσκά και στη συνέχεια περνώντας πάλι τον Κρικελλοπόταμο θα κοιμόμασταν στα Δολιανά του ενός κατοίκου. Τέλος την τελευταία μέρα θα ανεβαίναμε στο διάσελο της Καλλιακούδας και στη κορυφή της για να επιστρέψουμε στο Μεγάλο Χωριό από τη κλασσική διαδρομή. Σαββάτο πρωί λοιπόν είμαστε έτοιμοι και ξεκινάμε από το Μεγάλο Χωριό, στο γνωστό μονοπάτι που ανεβαίνει στο καταφύγιο. Μετά από καμιά ώρα αφήσαμε το μονοπάτι κι ακολουθήσαμε για λίγο το δρόμο, που κι αυτός οδηγεί στο καταφύγιο. Λίγο παραπάνω όμως συναντήσαμε έναν άλλο μικρότερο δρόμο στα δεξιά και τον ακολουθήσαμε. Μετά από 15 λεπτά ο δρόμος τερματίζει σε ρεματιά. Από εκεί ξεκινά πολύ καλό μονοπάτι, πρόσφατα φροντισμένο, που μέσα από ένα πυκνό δάσος με έλατα μας έβγαλε σε λιγότερο από 1 ώρα στο διάσελο του Πύργου. Στη συνέχεια τραβερσάροντας στα όρια του δάσους σε περίπου πάλι μια ώρα φτάσαμε στον επόμενο ώμο, στη ράχη του Κούκου. Το μονοπάτι συνεχίζει πολύ φανερό κι αφού περάσαμε από μια διαφορφωμένη πηγή φτάσαμε μετά από συνολικά 4 ώρες στο Κοντιβιώτικο διάσελο. Η θέα στα βουνά της Ευρυτανίας και της Αιτωλοακαρνανίας μαγευτική. Αφού απολαύσαμε με μια μεγάλη στάση στο παχύ χορτάρι το τοπίο πήραμε τη κατηφόρα. Το μονοπάτι τώρα δεν ήταν πατημένο, φαινόταν οτι το μέρος δεν περπατιέται πια. Η γραμμή του μονοπατιού μόλις που διακρινόταν. Σύντομα βγήκαμε σε μια μεγάλη σάρα και κατηφορίσαμε απότομα, για να βγούμε σε πουρναροτόπι. Στόχος μας ο ώμος που φαινόταν μπροστά μας. Που και που κάποια παλιά κόκκινα σημάδια επιβεβαίωναν τη πορεία μας. Μετά τον ώμο όμως τα πράγματα έγιναν δύσκολα. Τα περάσματα έχουν πια κλείσει και για ένα μικρό μέρος της διαδρομής αναγκαστήκαμε να βγάλουμε σακίδια και να σερνόμαστε κάτω από τα πουρνάρια. Στόχος μας η ρεματιά με τα 2 μεγάλα πλατάνια. Με λίγες γρατζουνιές φτάσαμε μέχρι εκεί και το μονοπάτι έγινε πάλι φανερό, αφού τώρα ήταν λαξεμένο πάνω στο βράχο. Μέσα στις ρεματιές όμως έχει πέσει και οριακά πατά το πόδι για 5-6 βήματα μέχρι να ξαναβγεις σε στέρεο έδαφος. Σύντομα όμως φτάσαμε στα πρώτα χαλάσματα και στις πρώτες πεζούλες. Παρακάτω συναντάμε και το μόνο σπίτι που αντιστέκεται ακόμα στο χρόνο και λίγο πιο κάτω φτάσαμε στην εκκλησία και στο σχολείο που οι πρώην κάτοικοι συντηρούν με πολύ κόπο. Μαγείρεμα στην αυλή της εκκλησίας και ύπνο μέσα σ' αυτήν.

yannisdelta

Το επόμενο πρωί με το ξύπνημα μας μια έκπληξη μας περίμενε, 2 συμπαθητικοί γάιδαροι μας περίμεναν στην αυλή. Το λίγο φαί που τους δώσαμε τους έκανε να μην ξεκολάνε από δίπλα μας. Αργότερα μάθαμε ότι τους είχε αμολήσει εκεί ένας παπάς για να πολλαπλασιαστούν. Δυστυχώς ο αρσενικός είχε έναν όγκο στο πόδι του που αιμορραγούσε και είχε μολυνθεί. Αφού ετοιμαστήκαμε πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι που διασχίζει την έρημη πια πολιτεία. Βλέποντας κανείς τα γκρεμισμένα σπίτια και τις αμέτρητες πεζούλες αναρωτιέται με τι κόπο οι άνθρωποι κατάφεραν να κάνουν έναν τόσο αφιλόξενο τόπο, γόνιμο και κατοικήσιμο. Σε 30΄ φτάσαμε στη μεγάλη τσιμεντένια γέφυρα που στέκει πάνω από τον Κρικελλοπόταμο. Συνεχίσαμε στην απέναντι πλαγιά στο πρόσφατα ανοιγμένο μονοπάτι από τον ΕΟΣ Αγρινίου. Τα παιδιά έχουν κάνει θαυμάσια δουλειά. Μετά από 1 ώρα βγήκαμε στον ώμο του Τσούμου και στο δρόμο που συνδέει τον Πρόδρομο με τη Ροσκά. Δυστυχώς αυτός ο δρόμος πάτησε πάνω στο μονοπάτι και το κατέστρεψε. Τον ακολουθήσαμε λοιπόν κι αφού περάσαμε από το μεγάλο εικονοστάσι πάνω στη στροφή σε 30΄ φτάσαμε σε άλλο μικρότερο κι αυτό πάνω στη στροφή. Από εκεί κατεβήκαμε από μικρό μονοπατάκι μέχρι τις πεζούλες με τα παλιά χωράφια που έχουν πια πουρναρώσει και πιάσαμε το παλιό μονοπάτι, που σε 1 ώρα,αφού περάσαμε το μικρό πέτρινο γεφύρι, μας έβγαλε στη Ροσκά. Είπαμε να αράξουμε στο μαγαζάκι του Θωμά για το μεσημέρι αφού η πρόβλεψη έλεγε για μεσημεριανές καταιγίδες. Πράγματι νωρίς το απόγευμα έριξε μια μισάωρη μπόρα. Το τέλος της ήταν το σύνθημα για να ξεκινήσουμε για το υπόλοιπο της πορείας μας. Δυστυχώς για να κατέβει κάποιος στο Κρικελλοπόταμο και στο Πάντα Βρέχει δεν υπάρχει μονοπάτι, παρά ο άχαρος χωματόδρομος. Μας πήρε 1 ώρα περίπου μέχρι κάτω. Από εκεί πήραμε το μονοπάτι που σε 10΄ μας έβγαλε στη παλιά κρεμαστή γέφυρα. Την περάσαμε κι ακολουθήσαμε για λίγο το μονοπάτι που βγαίνει μέχρι τη ρεματιά. Η συνέχεια του έχει χαθεί κι έτσι ανηφορίσαμε τη πλαγιά χύμα για να βγούμε σε 15΄ στα πλατώματα της Αγ. Παρασκευής. Από εκεί ακολουθήσαμε έναν εγκατελειμένο δρόμο που σε 30΄ μας έβγαλε στο φιλόξενο εκκλησάκι της Αγ. Βαρβάρας των Δολιανών ή Στουρνάρα όπως επίσημα λέγεται. Ακριβώς δίπλα είναι και το σπίτι του ενός και μοναδικού κατοίκου του χωριού που έχει επιλέξει 15 χρόνια τώρα να ζει ολομόναχος εκεί.

yannisdelta

Δυστυχώς το πρωί της τελευταίας μέρας μας βρήκε με κλειστό καιρό και ψιλόβροχο. Δεν είχαμε όμως άλλη επιλογή. Ακολουθώντας τον βαρετό χωματόδρομο που και σ' αυτή τη περίπτωση πάτησε πάνω στο παλιό μονοπάτι, ξεκινήσαμε για το διασελο της Καλλιακούδας. Τις τελευταίες μόνο στροφές καταφέραμε να τις κόψουμε και σε 3 ώρες φτάσαμε στο διάσελο. Δυστυχώς το βουνό ήταν κλειστό κι ο βοριάς λυσσομανούσε. Έτσι αποφασίσαμε στα γρήγορα να αφήσουμε τη κορυφή και πιάσαμε τη καλοσημαδεμένη διαδρομή που κατεβαίνει στο καταφύγιο. Από τα γνωστά στη συνέχεια επιστρέψαμε στο Μεγάλο Χωριό.
Πολύ ατμοσφαιρική διαδρομή που σε φέρνει κοντά σε τόπους που πριν αρκετά χρόνια έσφιζαν από ζωή, από ανθρώπους που μοχθούσαν στη γη για να επιβιώσουν. Σήμερα μόνο τα χαλάσματα , τα παλιά χωράφια και τα μονοπάτια μαρτυρούν αυτό το παρελθόν. Ας μην αφήσουμε τα τελευταία να σβήσουν, αξίζουν πολύ.