Παρότι το όχημα είναι βουνίσιο (ως ωφείλει) το χαίρομαι και στην πόλη, και αν και βενζινοαίματος μου αρέσει πολύ όταν φεύγω ποδηλατώντας και αφήνω το θερμικό όχημα παρκαρισμένο.
Θα ήθελα να μπορώ να ψωνίζω με αυτό αλλά δεν θέλω να το αποχαιρετήσω μπαίνοντας σε ένα κατάστημα και βγαίνοντας να κλαίω και την κλειδαριά.
Πρόσφατα, βολτάροντας με φίλο, θέλησε να δει κάτι στην πόλο πατησίων. Έκατσα εγώ έξω με τα δύο ποδήλατα και μπήκε στο κατάστημα να ψαχτεί. Και ξαφνικά, πάνω σε ένα άσπρο σύννεφο, εμφανίστηκε μία υπάλληλος του καταστήματος και την άκουσα να λέει:
kyrooooooo, τι κάνειιιιιις εκεί έξω με τα ποδήλατααααααα;;;
εε; ποια είσαι ξένη; τι θέλεις από εμένα; ...της απάντησα.
Ρε άντε φέρτα μέσα, και γρήγορα. Δεν θα ρωτάτε, τα ποδήλατα θα μπαίνουν μέσα στο μαγαζί. Γιατί έτσι πρέπει.
Μου φάνηκε εξωγήινο αυτό που συνέβει. Όχι, δεν με ήξερε, ποδηλάτης και η ίδια, μου είπε ότι πλεον κάποια μαγαζιά είναι φιλόξενα στα δίτροχά μας. Και σε όποια δεν είναι, ενώ θα μπορούσαν λόγω χώρου, απλά δεν ξαναπατάει.
Εντυπωσιακό, ευχάριστο, περισσότερα χιλιόμετρα με παιχνιδιάρικους ρυθμούς και ζωντάνια.
