Καταστροφές στο ξύλινο καταφύγιο Σμόλικα - Να ποιοι είμαστε

[Miltos]

Το σαββατοκύριακο αποφασίσαμε να ανέβουμε στον σμόλικα με διανυκτέρευση στο ξύλινο καταφύγειο ανάγκης πάνω από το χωριό παλιοσέλι όταν φτάσαμε λοιπόν ανοίξαμε το καταφύγειο και αντικρύσαμε μια εικόνα αποκαρδιοτική ο οντάς που υπήρχε στο βάθος πλέον δεν υπάρχει όπως και τα στρώματα είχαν όλα ξυλωθεί κάποια από τα ξύλα ήταν μέσα στο καταφύγειο με τα καρφιά επάνω και κάποια άλλα έξω πεταμένα ενώ τα κρεβάτια ήταν μισοσπασμένα με κάποια στρώματα υπάρχουν ακόμα, το νερό που έτρεχε στην βρύση απο έξω είχε κοπή. Ρωτώντας κάποιους ορειβάτες από γιάννενα μας είπαν ότι κάποιοι που ανεβήκαν τα έκαψαν για να ψήσουν κρέατα πράγμα που δεν ισχύει προφανώς αφού τα ξύλα υπάρχουν ακόμα. Να αναφέρω εδώ πως το πέτρινο ιδιωτικό καταφύγειο είναι σε μια απόσταση 10 λεπτών από εκεί με τα πόδια αλλά ανοιγει αρεα και που και μόνο αν συμπληρωθεί μεγάλος αρηθμός ορειβατών ενώ μας είπαν πως είμασταν και τυχεροί που κατασκηνώσαμε και δεν μας ζήτησε ο καταφυγιάς χρήματα για τις υπηρεσίες που δεν μας παρείχε. Κρίμα ένα τόσο όμορφο καταφύγειο ΑΝΑΓΚΗΣ να είναι σε μια τέτοια κατάσταση και φυσικά ντροπή σε όποιον και αν το έκανε

[Οτάνις]

Δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι το παλαιόθεν γνωστό, ότι το ψυχοδιανοητικό δεδομένο της ελληνικής κοινωνίας
έχει τα χάλια του. Υπενθυμίζω ότι περί τις 430 χιλιάδες συμπολίτες μας διαθέτουν ISO μαλακίας και αντικοινωνικής ψυχοπαθολογίας, μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών.
Φυσικά, οι αφανείς νευρωσικοί και μαλάκες είναι ακόμη περισσότεροι.
Επομένως, πρόληψη (δηλ., αυτοέλεγχος της κοινωνικής συμπεριφοράς μας) είναι αδύνατο να υπάρξει.
Μοιραία, λοιπόν, μιλάμε για καταστολή (δηλ., για τιμωρία εκ των υστέρων).

Κι εδώ είναι το δεύτερο, στο οποίο θα ήθελα να σταθώ.
Δυστυχώς, ούτε τιμωρία ή απειλή τιμωρίας είναι νοητή στην ελληνική πραγματικότητα,
αφού, όπως επισημάνθηκε στο "να ποιοι είμαστε pt.1", το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας των καταφυγίων στην ελλάδα είναι ατελές, ασαφές και ασύμμετρο, με αποτέλεσμα ούτε οι ευθύνες για τη διαχείριση και την επιμέλεια των καταφυγίων να περιγράφονται με τρόπο ορισμένο, ούτε οι φορείς αυτής της ευθύνης να προσδιορίζονται καθαρά, ούτε και οι συνέπειες της αθέτησης των υποχρεώσεών τους να αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες κυρώσεις.
Παράδειγμα αντλημένο από το ιστορικό του Miltou:
ποιος είναι υπεύθυνος για το παλιό (και γραφικότατο) κτφ του Σμόλικα;
Ο τοπικός δήμος, δημοτικό διαμέρισμα ή όποιος άλλος ΟΤΑ της περιοχής; Οι κάτοικοι, που κατείχαν τα κλειδιά; Κάποιος ειδικά εξουσιοδοτημένος διαχειριστής;
Γιατί, φυσικά -πέρα απ' την αυτονόητη ευθύνη του ψήστη/σπάστη του καταφυγίου-, κάποιος έχει την ευθύνη για την επίβλεψη της λειτουργίας ή έστω την εκ των υστέρων διόρθωση των βλαβών ή, τουλάχιστον, την ενημέρωση ότι το κτφ είναι εκτός λειτουργίας.
Παραπέρα, δε θα έπρεπε τα κτφ να υπαχθούν σε ένα ειδικό πλαίσιο, που να διασφαλίζει τη συνεχή λειτουργία (ή τουλάχιστον τη δυνατότητα χρήσης) τους, εφόσον η αποστολή τους είναι δυνάμει αποφασιστική για την ασφάλεια ή και τη ζωή των ορεινών οδοιπόρων;
Με αυτό το δεδομένο, τί πάει να πει ότι το νέο κτφ του Σμόλικα ανοίγει κατά βούληση του διαχειριστή του;
Και ποιος είναι αυτός ο κύριος, που, όπως υπαινυκτικά αναφέρεται στο κείμενο του Miltou, μπορεί να νοικιάζει πράγματα, όπως το έδαφος, τα δέντρα, το ξέφωτο και ο κοπανιστός σμολικίσιος αήρ, που δεν του ανήκουν;

Η πορεία προς το αυτονόητο, στην ελληνική πραγματικότητα, είναι μια άπειρη απόσταση.

[jtj]

Ο διαχειριστης του νέου παλιοσελιωτης στην καταγωγη μένει στην Κέρκυρα. Οπότε έρχεται μόνο όταν παίζει καλο χαρτί. Εργολαβος ειναι, αναδουλειες βλεπεις, και ειπε αν παιζει τιποτα τσιμπαμε και κανα φραγκο. Και πολυ μουντρουχος να πουμε. Η γυναίκα του παντως ευγενεστατη εξαιρετική και το καταφύγιο πεντακάθαρο, πιο καθαρό και απο σπιτι. Παντως εχουν βαλει πολυ δουλεια στο καταφύγιο παρόλα τα σωστά που αναφέρετε.

[Cele]

Σχετικά με την κατάσταση του ξύλινου καταφυγίου να ενημερώσω τα εξής: Σε πρόσφατη ανάβαση της παρέας στον Σμόλικα από Παλαιοσέλι, ορισμένοι προτιμούσαν να διανυκτερεύσουν εντός καταφυγίου και όχι σε αντίσκηνα όπως τελικώς έγινε (απορώ). Καθ' οτι ανέλαβα να τους βρω τα κλειδιά, αρχικά επικοινώνησα με το καφενείο του Δημήτρη στο Παλαιοσέλι όπου παλαιά βρίσκονταν τα κλειδιά. Ενημερώθηκα πως αυτό έκλεισε, και στη συνέχεια επικοινώνησα με τον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου ο οποίος με τη σειρά του πολύ ευγενικά, με ενημέρωσε πως αποφασίστηκε οτι πλέον το ξύλινο καταφύγιο θα διαχειρίζεται και αυτό, από τον υπεύθυνο του πέτρινου καταφυγίου. Σε επικοινωνία μαζί τους λοιπόν ( διαχειριστές του πέτρινου ), με ενημέρωσαν πως οι εργασίες αποκατάστασης και ανακαίνισης δεν έχουν ακόμα περατωθεί και προς το παρόν το καταφύγιο δεν χρησιμοποιείται . Όταν τελικά διανυκτερεύσαμε στην περιοχή πέριξ του καταφυγίου, διαπιστώσαμε πως όντως φαίνεται να βρίσκεται εν μέσω εργασιών αποκατάστασης-ανακαίνισης. Κατά συνέπεια μελλοντικά άμα την αποπεράτωση, δεν γνωρίζω με ποιους όρους και εάν θα παραχωρείται όπως παλαιότερα για διανυκτερεύσεις. Επισυνάπτω φωτό της παρούσας κατάστασης. Παρεμπιπτόντως η πηγή την 04.04.2015 δεν έρεε (δεν γνωρίζω εαν αυτό οφείλονταν σε παγοποίηση ή σε βλάβη) και προμηθευτήκαμε ύδωρ είτε από καμινέτο λιώνοντας χιόνι, είτε από την πηγή στο προαύλιο του πέτρινου κατάφυγίου.

[Miltos]

Δυστυχως κατα την γνωμη μου το καταφυγειο εχει αφεθει σε χερια ανευθυνων. Πλεον ο μοναδικος που μπορει να ζησει εκει μεσα ειναι τα ποντικια οπως φαντάζομαι πως θα διαπιστωσες και εσυ