Οι καλύτεροι αναρριχητές

για ότι δεν χωράει αλλού
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
pankan
Δημοσιεύσεις: 796
Εγγραφή: Τρί 02 Μαρ 2010, 14:31
Τοποθεσία: Αμφιθέα

Οι καλύτεροι αναρριχητές

Δημοσίευση από pankan » Τετ 12 Φεβ 2014, 10:28

Πάντα πίστευα ότι ο αετός στο σήμα των διαφόρων ΕΟΣ είναι λίγο ξιπασιά.
Εύρισκα πιο ταιριαστό το σήμα του ΣΕΟ με το αγριοκάτσικο.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Άβαταρ μέλους
ndimensi
Δημοσιεύσεις: 89
Εγγραφή: Τετ 05 Φεβ 2014, 16:41
Τοποθεσία: Χαλάνδρι, Αττικής

Re: Οι καλύτεροι αναρριχητές

Δημοσίευση από ndimensi » Τετ 12 Φεβ 2014, 14:34

Ωραίες εικόνες από τα συμπαθή τετράποδα... Η ικανότητά τους να κρέμονται από τα βράχια είναι μοναδική...

Άβαταρ μέλους
kyro
Δημοσιεύσεις: 139
Εγγραφή: Τετ 17 Οκτ 2012, 11:54
Τοποθεσία: Γαλάτσι (196μ)

Re: Οι καλύτεροι αναρριχητές

Δημοσίευση από kyro » Τετ 12 Φεβ 2014, 18:54

Και εγώ αν σκαρφάλωνα από τα 2 μου χρόνια τέτοιες βαθμολογίες θα χτύπαγα...

Αν σκεφτούμε αυτό που λέγεται ότι "η αναρρίχηση είναι πόδια" μειώνει τα κατορθώματά τους στο μισό...

Άσε που δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου και τα κάνουν όλα αυτά free solo.

Κανονικά θα έπρεπε να απαγορευτούν αυτές οι φωτογραφίες στο φόρουμ. Πολύ κακό παράδειγμα.

Εντάξει, με έχει πιάσει γιατί, τζάμπα το ζώδιο. Είμαι αιγόκερως και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχω την άνεσή τους στα βράχια....

Nikolas_A
Δημοσιεύσεις: 137
Εγγραφή: Πέμ 15 Νοέμ 2012, 21:03

Re: Οι καλύτεροι αναρριχητές

Δημοσίευση από Nikolas_A » Τετ 12 Φεβ 2014, 19:39

kyro έγραψε:Κανονικά θα έπρεπε να απαγορευτούν αυτές οι φωτογραφίες στο φόρουμ. Πολύ κακό παράδειγμα.
Χωρίς κράνος, και αν πάθουν κάτι τη διάσωση και τη νοσηλεία θα την επιβαρυνθεί ο φορολογούμενος...

Και στη Βαράσοβα τα ίδια κάνουν:
Συνημμένα
294999_3487723626762_2119118287_n.jpg

Άβαταρ μέλους
Γιάννης Τζίμας
Δημοσιεύσεις: 320
Εγγραφή: Τετ 17 Οκτ 2012, 15:26

Re: Οι καλύτεροι αναρριχητές

Δημοσίευση από Γιάννης Τζίμας » Πέμ 13 Φεβ 2014, 12:26

Ο αετός είναι γενικά ένα δημοφιλές σύμβολο (πολλές χώρες τον έχουν στη σημαία τους, απλό ή δικέφαλο), δεν θεωρώ όμως ότι είναι το σύμβολο του βουνού, αφού κάποια υποείδη ζουν και σε μη ορεινές περιοχές. Όπως και νά 'χει ασκεί μια γοητεία κι ένα κύρος.

Τα αγριόγιδα όμως είναι το κατ' εξοχήν συμβολικό πλάσμα του (ελληνικού κι όχι μόνο) βουνού. Γεννιούνται, ζουν, αναπαράγονται και πεθαίνουν στο βουνό. Τα έχω δει από τις κορυφές του Ολύμπου, της Γκιώνας και της Γκαμήλας μέχρι χαμηλά -το χειμώνα- δίπλα στη Μονή Στομίου (650 m). Κυνηγιούνται αλύπητα από τους λαθροκυνηγούς (έχω εμπειρίες από την Κόνιτσα), αλλά ευτυχώς καταφέρνουν ακόμη και επιβιώνουν. Τελευταία έχω την πληροφορία ότι εμφανίστηκαν και στα Τζουμέρκα. Βλέπουμε ότι κινούνται με φοβερή άνεση στις απόκρημνες ορθοπλαγιές, δεν λείπουν όμως -ακόμα και σ' αυτά- τα "ατυχήματα".

Υ.Γ. Παραθέτω κι ένα κείμενο για το αγριόγιδο που είχα γράψει πριν από χρόνια (το forum δεν το δέχεται ως συνημμένο, παρ' ότι είναι μόνο 41 KB).

ΑΓΡΙΟΓΙΔΟ, ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
Α. Εισαγωγή: είναι ένα από τα πιο σπάνια θηλαστικά της πλούσιας ελληνικής πανίδας, η αντιλόπη των απόκρημνων βουνών της πατρίδας μας. Είναι ο απόλυτος κυρίαρχος των γκρεμών και των ψηλών κορφών, απ’ όπου αγναντεύει περήφανα τις χαμηλές πλαγιές και τους κάμπους. Γεννιέται, ζει, τρέφεται, ζευγαρώνει, γεννάει, σε ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες, εκεί που κανένα άλλο θηλαστικό δεν μπορεί να επιβιώσει. Είναι το ζώο σύμβολο του βουνού μαζί με τον αετό.
Β. Κατάταξη - εξάπλωση: ανήκει στο είδος Aγριόγιδο των Άλπεων, υποείδος των Βαλκανίων (Rupicapra, rupicapra, balcanica). Δεν πρέπει να συγχέεται με το κρητικό Αγριοκάτσικο («Αγρίμι») που ανήκει σε άλλο γένος και είδος, αλλά στην ίδια υποοικογένεια των Αιγαγροειδών (Caprinae).
To γένος των rupicapra εμφανίζεται σήμερα στις μεγάλες οροσειρές της Ευρώπης και της Μικράς Ασίας. Το υποείδος balcanica παρουσιάζει μια κατακερματισμένη κατανομή με μικρούς, συνήθως απομονωμένους μεταξύ τους πληθυσμούς, στη βαλκανική χερσόνησο.
Στην Ευρώπη και Μικρά Ασία έφτασε σε δύο φάσεις: στην πρώτη μεταξύ 400.000 και 250.000 π.Χ. το είδος R. pyrenaika (των Πυρηναίων) και στη δεύτερη μεταξύ 100.000 και 10.000 π.Χ. το είδος R. rupicapra (των Άλπεων).
Γ. Το αγριόγιδο στην Ελλάδα: σήμερα εκτιμάται πως απομένουν 500 έως 600 αγριόγιδα. Ο σημαντικότερος χώρος τους είναι η βόρεια Πίνδος: στο Γράμμο εκτιμώνται 50 άτομα, στο Σμόλικα περίπου 40, στην Τύμφη (Γκαμήλα) εμφανίζεται ο σχετικά μεγαλύτερος πληθυσμός, γύρω στα 120 άτομα, στην Τραπεζίτσα υπάρχουν μόλις 15 έως 20 και στα βουνά γύρω από τη Βάλια Κάλντα συνολικά επιβιώνουν γύρω στα 30 άτομα.
Στη Γκιώνα διαβιώνει ένας αξιόλογος πληθυσμός μεταξύ 60 και 100 ατόμων και στις βραχώδεις περιοχές της Οίτης εκτιμώνται 10 έως 30 άτομα. Στον Όλυμπο, διατηρούνται σήμερα 50 έως 100 αγριόγιδα, για τα οποία είχε διατυπωθεί παλιότερα η άποψη ότι αποτελούν ξεχωριστό υποείδος. Στις περιορισμένες βραχώδεις πλαγιές του δάσους του Φρακτού της Ροδόπης, εμφανίζεται ένας πυκνός πληθυσμός μεταξύ 50 και 65 ατόμων.
Απαισιόδοξη είναι η κατάσταση στην οροσειρά της Τζένας - Πίνοβου και στα Βαρδούσια με λιγότερα από 10 άτομα αντίστοιχα. Στην κεντρική και νότια Πίνδο, ενδεχομένως πολύ μικρές ομάδες να επιβιώνουν σε δυσπρόσιτες περιοχές από το Περιστέρι, μέχρι και τα Άγραφα. Το ίδιο ισχύει και για την ανατολική Ροδόπη. Τέλος σε κάποια άλλα βουνά όπως ο Κόζιακας, ο Ζυγός και ο Βαρνούντας, φαίνεται πως έχει εκλείψει σχετικά πρόσφατα.
Τα αγριόγιδα ζουν σε απομονωμένα «νησιά» που είναι τα μεγάλα βραχώδη ορεινά συγκροτήματα. Πολύ σπάνια, ίσως ποτέ, κάποιο αρσενικό θα επιχειρήσει να μετακινηθεί σε άλλο «νησί», μέσα από μια «θάλασσα» χιλίων κινδύνων. Η μετακίνηση του αγριόγιδου (και η ευεργετική για την υγεία του είδους ανταλλαγή γονιδίων) είναι δυνατή μόνο από ορεινές διαβάσεις άνω των 1000 μέτρων, συνεπώς μόνο στην οροσειρά της Πίνδου και πιθανόν στα βουνά της Ρούμελης μπορεί να γίνει εφικτή. Οι πληθυσμοί του Ολύμπου και της Ροδόπης είναι αμετάκλητα απομονωμένοι.
Δ. Μορφολογικά χαρακτηριστικά: το σώμα του είναι ρωμαλέο με το κεφάλι να στέκει υπερυψωμένο και να δίνει την εικόνα δυναμικού και υπερήφανου ζώου. Το μήκος του φτάνει τα 120 έως 135 cm και το ύψος στη ράχη τα 75 έως 80 cm, ενώ το βάρος του κυμαίνεται από 35 έως 50 Kg για τα αρσενικά και από 25 έως 40 Kg για τα θηλυκά. Το κύριο στοιχείο του είναι τα όρθια αγκιστροειδή κέρατα. Το τρίχωμά του ποικίλει από κοντό ανοιχτόχρωμο καφετί τη θερινή περίοδο σε μακρύ σκουρόχρωμο καφέ, σχεδόν μαύρο τη χειμερινή. Το κεφάλι του είναι λευκό με δύο παχιές σκούρες λουρίδες στις παρειές. Οι οπλές του δημιουργούν έντονη τριβή με το υπόστρωμα, ώστε να ισορροπεί με εκπληκτική άνεση στις μικρές προεξοχές των γκρεμών. Οι ικανότητές του στην κίνηση είναι εξαιρετικές, αφού διαθέτει μεγαλύτερους πνεύμονες, διπλάσια καρδιά και τριπλάσια περιεκτικότητα ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα του σε σχέση με τον άνθρωπο και αναλογικά με το βάρος του. Επίσης διαθέτει οξεία όσφρηση και ακοή και άριστη όραση.
Ε. Βιολογία – Οικολογία: ο ιδανικός βιότοπός του είναι οι επικλινείς πλαγιές και οι ορθοπλαγιές. Συχνάζει στα ζωνάρια των γκρεμών, στις απότομες σάρες και στα δροσερά κατακόρυφα λούκια. Επισκέπτεται τα υποαλπικά λιβάδια, πάντα όμως σε εγγύτητα με τα σίγουρα καταφύγια του. Το καλοκαίρι συνήθως κινείται πάνω από τα 1800m, το χειμώνα όμως κατεβαίνει χαμηλότερα μέχρι τα 1000m, σε απόκρημνες δασωμένες πλαγιές. Είναι δραστήριο κυρίως τις πρωινές και απογευματινές ώρες ή και όλη την ημέρα όταν έχει συννεφιά ή πέφτει η θερμοκρασία, χωρίς να αποκλείεται και η νυχτερινή βοσκή.
Ζευγαρώνει τους φθινοπωρινούς μήνες και γεννά ένα μικρό (πολύ σπάνια δύο) κατά τον Μάιο, που ακολουθεί σχεδόν αμέσως την μητέρα του. Σχηματίζει κοπάδια (συνήθως 5-15 ατόμων στην Ελλάδα) αποτελούμενα από ενήλικα θηλυκά που φροντίζουν αλληλέγγυα τα μικρά κατσίκια. Υπάρχει αρχηγός του κοπαδιού και αυστηρή ιεραρχία των μελών. Παραμένουν με «φιλοπατρία» στα μέρη που γεννήθηκαν, όπου έχουν διδαχθεί από τις μητέρες τους τη χρήση του πολυδαίδαλου δικτύου των συγκεκριμένων περασμάτων και μονοπατιών ανάμεσα στους γκρεμούς και τις ορθοπλαγιές, όπως και τις μικροθέσεις των βοσκοτόπων στον ετήσιο κύκλο. Είναι κοινωνικά ζώα, διατηρώντας παράλληλα την ατομικότητά τους. Επικοινωνούν με ένα πολύπλοκο κώδικα συμπεριφοράς που βασίζεται σε σχέσεις συγγένειας, ιεραρχίας και φύλου.
Το αρσενικό σε ηλικία 2-3 ετών εγκαταλείπει το κοπάδι και περιπλανάται -συχνά σε μεγάλη απόσταση- αναζητώντας περιοχή εγκατάστασης χωρίς άλλο αρσενικό, ή εκτοπίζοντας κάποιο λιγότερο ισχυρό. Στη συνέχεια, διατηρεί και υπερασπίζεται με πείσμα την επικράτειά του απέναντι στους ανταγωνιστές. Ενδέχεται να βρεθεί σε μέρος χωρίς άλλα άτομα του είδους του, οπότε πλησιάζει στα ήμερα γίδια και τότε γίνεται εύκολος στόχος για τους βοσκούς. Ζουν μόνα τους ή σε μικρές ομάδες εκτός από την περίοδο του ζευγαρώματος, οπότε και προσεγγίζουν τα κοπάδια των θηλυκών. Το βασικό ρόλο στην αναπαραγωγή παίζει το κυρίαρχο αρσενικό της περιοχής, οι διεκδικητές όμως του «χαρεμιού» του δεν χάνουν την ευκαιρία να αποπλανήσουν κάποιο θηλυκό μακριά από τα μάτια του αρχηγού. Το αγριόγιδο ζει 15 έως 20 χρόνια και σπάνια μέχρι 25.
ΣΤ. Απειλές - προστασία: ο ρόλος του αγριόγιδου στα οικοσυστήματα των μεγάλων βουνών είναι πολύ σημαντικός. Είναι το μοναδικό μεγάλο χερσαίο ζώο που απαντάται μόνιμα στα μεγάλα υψόμετρα πάνω από το όριο των δασών, ιδιαίτερα στις απόκρημνες πλαγιές. Πέρα απ’ αυτό παίζει σημαντικό ρόλο στην επιβίωση άλλων ειδών όπως π.χ. το όρνιο, ο γυπαετός ή ακόμα και ο χρυσαετός, που βρίσκουν τροφή από τα κουφάρια των νεκρών ζώων.
Το αγριόγιδο εύκολα διαφεύγει από τους φυσικούς θηρευτές του, όπως ο λύκος και η αρκούδα. Μόνο ο χρυσαετός μπορεί να αρπάξει κάποιο μικρό. Πρακτικά η μόνη απειλή είναι ο άνθρωπος. Μέχρι το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, υπήρχαν μεγάλοι πληθυσμοί αγριόγιδων στα ελληνικά βουνά, παρά το κυνήγι τους με τα τότε μέσα. Η ευρεία διασπορά των πολεμικών όπλων ως συνέπεια των ιστορικών γεγονότων της δεκαετίας του΄40 ήταν καθοριστική. Το λαθραίο κυνήγι του συνεχίζεται αμείωτο, παρ’ ότι έχει απαγορευτεί από το 1969, αφού η φύλαξη των εθνικών δρυμών και άλλων ορεινών περιοχών κυμαίνεται από ανεπαρκής έως ανύπαρκτη.
Το αν θα συνεχίσει να υπάρχει στα βουνά μας αυτό το υπέροχο θηλαστικό, εναπόκειται στην βούληση της πολιτείας, αλλά και στην ενεργό συμβολή όλων των φορέων και πολιτών που έχουν σχέση με το βουνό, ή που απλά έχουν ευαισθητοποιηθεί στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα της άγριας πανίδας.
06.06.2006 Γ.Σ.Τ.

Βιβλιογραφία: Χαρητάκης Παπαϊωάνου "ΑΓΡΙΟΓΙΔΟ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ", Πίνδος Περιβαλλοντική, Ιωάννινα 2003.


__________________
Η Γνώση Απελευθερώνει

Άβαταρ μέλους
Γιάννης Τζίμας
Δημοσιεύσεις: 320
Εγγραφή: Τετ 17 Οκτ 2012, 15:26

Re: Οι καλύτεροι αναρριχητές

Δημοσίευση από Γιάννης Τζίμας » Παρ 30 Μάιος 2014, 09:05

Κι αυτοί είναι καλούτσικοι αναρριχητές...




____________
Η Γνώση Απελευθερώνει

Απάντηση

Επιστροφή στο “Ελεύθερη Συζήτηση”