ΚΟΥΤΟΥΠΑΣ ΝΕΡΑΪΔΟΒΟΥΝΙ ΣΙΤΟΜΕΝΙΤΙΚΟ ΡΕΜΑ

yannisdelta

Στις προηγούμενες, κλασσικές επισκέψεις μου στο Παναιτωλικό πάντα τραβούσαν το βλέμμα μου κάτι μυτερές κορυφές στα βόρεια, ο Κούτουπας και το Νεραϊδοβούνι. Το πσκ που μας πέρασε λοιπόν, ήρθε η ώρα τους και θα το συνδυάζαμε με μια διάσχιση προς το Σιτομενίτικο ρέμα, μια φρεσκοανοιγμένη διαδρομή από τον ΕΟΣ Αγρινίου. Το πρόβλημα βέβαια ήταν πώς θα γυρίζαμε στο αυτοκίνητό μας, αλλά ο πάντα εξυπηρετικός Βασίλης, πρόεδρος του Αγρινίου τα κανόνισε όλα, να μας μεταφέρουν, να μας συνοδεύσει ο Δημήτρης με τον γιό του, μέχρι να μας ανοίξει και μαγαζί στην Αρέντα για να φάμε και κοιμηθούμε !!!!
Σαββάτο πρωί λοιπόν συναντηθήκαμε στον Αγ. Βλάσση και πήραμε το μονοπάτι μέσα στο φοβερό ελατόδασος, που σε περίπου 2 ώρες μας έβγαλε στο ξωκλήσι του Πρ Ηλία, μέσα στο βράχο. Η θέα προς τη λίμνη των Κρεμαστών μας έκλεψε τα βλέματα. Από εκεί φύγαμε προς τα αριστερά για να βγούμε σε διασελάκι, όπου ακολουθώντας γιδόστρατο παρακάμψαμετο πρώτο Κουτουπάκι από δεξιά. Στη συνέχεια τραβερσάραμε τα επόμενα δυο από αριστερά, για να βγούμε στο τελικό διάσελο. Εκεί η τραβέρσα ήταν προς τα δεξιά, για να μας φέρει κάτω από το βράχινο πέρασμα προς τη κορυφή. Το ανέβασμα στη κορυφή απαιτεί τη χρήση των χεριών σε μερικά σημεία. Σε 3.30 ώρες από το χωριό στεκόμασταν στη κορυφή, απ' όπου λόγω του βοριά η ορατότητα ήταν εξαιρετική. Όλες οι λίμνες τις Αιτωλοακαρνανίας ήταν στα πόδια μας, όλα τα βουνά της κεντρικής και δυτικής Ελλάδας μας προσφέρονταν για αναγνώριση. Μετά το μάθημα γεωγραφίας ακολουθήσαμε τη νότια κόψη με στόχο τον οικισμό του Κυνηγού, στο διάσελο με το Νεραϊδοβούνι. Η κόψη ευκολοδιάβατη μας έβγαλε σε λιγότερο από 1 ώρα στον έρημο αυτήν την εποχή οικισμό. Αφού εφοδιαστήκαμε με νερό στη βρύση δίπλα στο δρόμο πιάσαμε το μονοπάτι για το Νεραϊδοβούνι. Σε 1 περίπου ώρα φτάσαμε στη βρύση κάτω από το διάσελο και με ελεύθερη ανάβαση πιάσαμε τη προκορυφή του Νεραϊδοβουνίου. Ακολούθησε κατάβαση και τραβερσάρισμα από αριστερά των ενδιάμεσων κορυφούλων, πριν φτάσουμε στο μεγάλο πέτρινο ορόσημο της κορυφής, σε 2 ώρες από τον Κυνηγό. Αν μπορούσαμε θα καθόμασταν με τις ώρες εκεί πάνω, αλλά η μικρή μέρα μας ανάγκασε να επιστρέψουμε σύντομα στο διάσελο πάνω από τη βρύση. Το φανερό μονοπάτι μας κατέβασε προς μια λάκκα πριν ανεβούμε με το τελευταίο φως στον φαρδύ ώμο πάνω από την Αρέντα. Λίγο το φως του δειλινού, λίγο με το φως των φακών φτάσαμε στην άσφαλτο πάνω από τον οικισμό της Αρέντας, έρημη κι αυτή. Ξέραμε οτι ο κυρ Λάμπρος μας περίμενε στον κάτω οικισμό, στον Λάπατο. Έτσι η μισή ώρα στο δρόμο μέχρι εκεί δεν μας φάνηκε καθόλου. Η περιποίηση κι η φιλοξενία εξαιρετική, τους ευχαριστούμε κι αυτούς.

yannisdelta

Μερικές ακόμα από την πρώτη μέρα

yannisdelta

κι άλλες από την πρώτη μέρα

yannisdelta

Κι οι τελευταίες από την πρώτη μέρα

yannisdelta

Την επόμενη μέρα , δεν πήραμε το δρόμο προς την Πάνω Αρέντα και το διάσελο, αλλά με τις οδηγίες του κυρ Λάμπρου ακολουθήσαμε τις κολώνες τις ΔΕΗ που πάνε προς την κορυφογραμμή της Καταβόθρας. Όταν βγήκαμε ψηλά το πρώτο φως έλουζε τις χτεσινές κορυφές. Η καθαρή ατμόσφαιρα έκανε το περπάτημα πάνω στη κορυφογραμμή της Καταβόθρας εξαιρετικό. Σε 1.30 από το χωριό στεκόμασταν στα 1752 της κορυφής της. Στη συνέχεια έπρεπε να ακολουθήσουμε τη κορυφογραμμή προς την Τσίνα, έτσι πήραμε τον κατήφορο για το διάσελο και σε 1.30 περίπου ώρα φτάσαμε κάτω από την Τσίνα. Για να κερδίσουμε λίγο χρόνο την παρακάμψαμε και κινηθήκαμε πάλι πάνω στη κορυφογραμμή προς το "σύνορο", ξερολιθιά πάνω στην κορυφογραμμή που οριοθετεί τα σύνορα του Λαμπιριού. Εκεί έρχεται το μονοπάτι από τον Κατελάνο και το ακολουθήσαμε για λίγο. Μετά το κατέβασμα μέχρι το ξέφωτο πάνω στον μικρό ώμο, πήραμε το φανερό μονοπάτι που φεύγει δεξιά μέσα στο δάσος και οδηγεί στο ξέφωτο της Φτέρης. Το μονοπάτι μετά από λίγο χάνεται, αλλά οι κορδέλες στα δέντρα κι ο Δημήτρης μας βοήθησαν να φτάσουμε στη Φτέρη σε λιγότερο από 1 ώρα από τη διασταύρωση και 7 περίπου από την Αρέντα. Από τη Φτέρη πήραμε το παλιό μονοπάτι, που σε πολλά σημεία έχει χαθεί, αλλά με τη προσπάθεια των Αγρινιωτών, έχει αρχίσει να διακρίνεται και πάλι. Σε λιγότερο από 1 ώρα φτάσαμε δίπλα στο ρέμα και το ακολουθήσαμε για λίγο από τη δεξιά πλευρά του. Λίγο πριν περάσουμε στην αριστερή μεριά εμφανίστηκαν και τα φρεσκοβαμμένα κόκκινα σημάδια. Από εκεί και μετά το μονοπάτι αφήνει το ρέμα κι ανεβαίνει ψηλότερα. Η διαδρομή είναι φανταστική καθώς έχει συνέχεια το ρέμα από κάτω και περνά από μπαλκόνια, ρεματάκια, καταρράκτες και απότομα βράχινα περάσματα. Στο τέλος ένα ιδιόμορφο γεφυράκι από σωλήνες και πλάκες μας βοηθά να περάσουμε στην απέναντι όχθη και να βρεθούμε σε 20΄ στο τέλος του δρόμου που έρχεται από τη Σιτόμενα, 3-4 χλμ παρακάτω. Εκεί μας περίμενε ο Θύμιος, που με το φορτηγάκι του θα μας πήγαινε πίσω στον Αγ. Βλάσση και στα αυτοκίνητά μας, πάνω από 1 ώρα δρόμος. Τον ευχαριστούμε κι αυτόν.